Wat is macht? Macht is bedoeld om de samenleving binnen grenzen te houden waarin zij kan functioneren. De mensheidsgang is een weg naar steeds grotere bewustwording, met vallen en opstaan. Zolang de mens nog een mengvat is van instincten en hogere idealen, moet dit geheel in banen geleid worden, om chaos en neergang te voorkomen. Het is dan goed dat een wijze leider dit voor zijn rekening neemt, iemand die misschien in bewustwording iets verder is dan degenen aan wie hij leiding moet geven, over wie hij zijn macht moet uitoefenen. Wie is zo’n soort leider? Laten we teruggaan naar het oerverleden.
Onderstaande tekst stond in een folder bij het verschijnen van de vier delen De Egyptische Oergnosis en haar roep in het eeuwige nu, opnieuw verkondigd en verklaard aan de hand van de Tabula Smaragdina en het Corpus Hermeticum van Hermes Trismegistos, door J. van Rijckenborgh [1]:
In de eerste tijden van het Arische tijdvak, toen het raslichaam van de mensheid nog maar nauwelijks geschikt was om enig ontwakend bewustzijn in de stofsfeer tot uitdrukking te brengen, waren het de zonen Gods die aan de levensprocessen leiding gaven. Aldus werkten de verhevenen van Hermes voor de mensheid.
In de tweede fase was het bewustzijn voldoende ontwikkeld en kon de waarheid aan de mensheid bekend worden gemaakt. De zonen Gods kwamen direct tot de mensen. Zij kwamen onder ons wonen als koningen en priesters van de orde van Melchizédek. De verhevenen van Hermes werkten met de mensheid. Zo kwam de waarheid ons roepen tot ons ware vaderland.
En ten slotte, in de derde fase, had de mens van de waarheid gehoord en moest hij gaan bewijzen dat hij, in en door eigen kracht, de vrijmaking zou kunnen bewerkstelligen. Voortaan zou de waarheid bekend moeten worden in en door de mensheid zelf. De zonen Gods trokken zich terug in hun eigen levensgebieden, om van daaruit alle eventueel benodigde hulp en leiding te geven.
In de thans aangebroken bevrijdingsfase werken de verhevenen van Hermes door de mensheid! Wie de toekomst der mensheid werkelijk ter harte gaat, mag deze boeken niet ongelezen laten.
Wij leven dus in de derde fase van de mensheidsgeschiedenis, waarin de mens de macht gegeven is om zelf zijn lot om te wenden. Niet langer ‘onder de wet’ leven, maar ‘zichzelf tot een wet worden’ (uitspraak van Jezus), omdat de mens (in theorie) het erbij behorende bewustzijn intussen heeft verworven. Maar de mens is nog niet af, hij is onderweg, en hoe moeilijk het is om een stap in de goede richting te zetten, zien we dagelijks om ons heen.
Hebben de mensen een boven zich gestelde macht nodig? Anders gezegd, hebben ze er behoefte aan? Kennelijk. Als je kijkt in de geschiedenis, op de meest verschillende plaatsen op aarde, is er altijd een hiërarchie geweest, van de macht van de stamoudste tot de min of meer absolute macht van de – al dan niet goddelijk verklaarde – keizer, farao, tsaar, paus, pope, hogepriester, kasteelheer, krijgsheer, grote roerganger enzovoort, tot aan de praeses, bestuursvoorzitter of minister-president. Een universeel patroon.
Een boven zich gestelde macht te ervaren, die de wijsheid vertegenwoordigt die de mens zelf nog ontbeert, is (of misschien: was) een universele behoefte.
Mellie Uyldert schrijft in haar boek De verborgen krachten der edelstenen [2]:
De kracht die bij de kroning door de volksgeest op het hoofd van de vorst wordt uitgestort, op bede van het volk, wordt gezien als een gouden licht. Dat wordt uitgebeeld in het goud van de kroon. In het bijzonder als men de volksgeest ziet als een dienaar van de grote zonnegeest, want het goud geleidt in sterke mate de zonnekracht, die leven, geluk en voorspoed brengt. Het is dus praktisch de beste geleider. (…) Met hetzelfde doel droeg de hogepriester der Hebreeën zijn borstlap met twaalf edelstenen, afgestemd op de twaalf tekens van de dierenriem en de bijbehorende twaalf planeten (zichtbare en onzichtbare).
De edelstenen geleiden de krachten der planeetgeesten, die de initiatieven van de zonnegeest uitvoeren. (…) Het dragen van de kroon maakt de vorst dus tot een geweldige krachtbatterij. Daarom behoefden oudtijds koning en koningin niets anders te doen dan op hun gouden tronen te zitten met de kronen van goud en edelgesteente op hun hoofden en de scepter en rijksappel (als de mannelijke en vrouwelijke kracht: yang en yin) in de hand. Zo straalden zij kracht uit als het middelpunt van hun rijk, het hart van hun volk. Voortdurend ontvangend van boven en schenkend naar beneden.
Een prachtig beeld, waarbij ervan uitgegaan wordt dat ‘de macht’ vol overtuiging en van harte door het volk wordt overgedragen aan de wijze vorst. Maar intussen zijn we verder in de tijd. Het zelfbewustzijn is gegroeid; mensen denken zelf wel te weten wat goed voor ze is, ze vertrouwen op zichzelf. In veel landen is een koning nog maar een symbolisch extraatje of helemaal afgeschaft. Een democratisch gekozen regering is nog acceptabel, mits die de vrijheid, de welvaart en het welzijn zoveel mogelijk waarborgt. Maar gezien de aardse wet dat alles altijd weer in zijn tegendeel verkeert, zien we democratieën ontaarden in dictatoriaal geleide landen, en dictators weer afgezet worden omdat mensen verlangen naar democratie. Deze voortdurende wisseling van macht is bij uitstek een voorbeeld van het aardse opgaan, blinken en verzinken.
Als we nog eens samenvatten wat macht eigenlijk is, zien we de splitsing in:
een natuurlijk overwicht op basis van
- levenservaring
- wijsheid, inzicht
- een liefdevolle houding naar allen
- zich in dienst stellen van de ontwikkeling van het menselijk bewustzijn
en een kunstmatig overwicht, op basis van
- bespelen van de angst
- opzwepen van de massa
- beheersen van het militaire apparaat
- hulp van (veel) geld
- manipulatieve vermogens (die al beginnen op het schoolplein)
Daarboven is er nog
- de macht van de planeetinvloeden,
- de macht van de archonten en eonen.
(Wordt vervolgd in deel 2)
Bronnen:
[1] J. van Rijckenborgh, De Egyptische Oer-Gnosis en haar roep in het eeuwige nu, Rozekruis Pers, Haarlem 2004
[2] Mellie Uyldert, De verborgen krachten der edelstenen, Milinda Uitgevers, 1972
