…Jutro, za tydzień, za miesiąc, za rok.
Tak często odsuwamy na bok ostatnie okruchy odwagi.
A czas zostaje po cichu skradziony, ściga się, biegnie i przelatuje obok.
Wiesz już, że są obecne chwile bezczasowości, kiedy świat się zatrzymuje, jak zepsuta skrzypiąca karuzela, kiedy wita cię zastygła twarz blaszanych koni z kopytami wciąż gotowymi do biegu…,
jakby serce nie biło i nie otwierało się na życie…,
jakby róże nie zakwitły, a ty nie mógłbyś w nieskończoność chłonąć ich zapach i zatrzymać go w nozdrzach twego nosa i umysłu nieco dłużej, zanim nastąpi wydech…,
jakby orzeł niósł cię na swych potężnych skrzydłach nad stromymi i niedostępnymi skałami…,
jakbyś zatrzymał się pod powierzchnią wody.
I, wyczuwając ukryty skarb pod morskim klifem, niemalże unosiłbyś się bez ruchu w wodzie,
jakbyś unosił się w wodzie życia w łonie Matki jako nienarodzony embrion, jeszcze nie wołający o życie w prochu ziemi, jeszcze nie spożywający w pocie i krwi chleba ziemskiej niedoli.
W takiej obecnej chwili zostajesz uniesiony do wieczności, chociaż siedzisz na ziemi w starych łachmanach doczesności.
W takiej obecnej chwili nosisz w sobie krzyż, poświęcając wieczność spadającą na zniszczoną belkę czasu. Wieczność gaśnie w tobie jak spadająca gwiazda z nieba. Żyje dla tej obecnej jasnej chwili.
Trzeba na nią czekać, niezmiernie cierpliwie, nie oczekując niczego.
Wtedy wiesz, że nie liczy się nic poza tym, co nienazwane.
Wiesz, że nie musisz być doskonały – a nawet nie możesz – bo doskonałość ujawnia się w głębi.
Nie odkładaj na później niekończących się poszukiwań!
Idź do celu, bez względu na to, co ci przeszkadza, skup się na tym zadaniu i je wykonaj!
Nie odkładaj spraw zasadniczych na jutro i miej odwagę przyjść.
Możesz iść ścieżką duszy prowadzony przez duszę.
Bądź towarzyszem duszy i po prostu daj się prowadzić.
Po prostu kochaj ją. Wtedy poddasz się jej.
Po prostu przyjdź teraz!
