Życie Celtów

PODCAST

Rozwój duchowy duszy ludu celtyckiego – Część 1

Spis treści:

1. Życie Celtów
2. Hiperborea
3. Tajemnice Trottena
4. Druidzi
5. Triada
6. Duchowość
7. Druidzi i kromlechy
8. Righ nan Dul
9. Sanktuaria
10. Wysokie krzyże Celtyckie
11. Bardowie
12. Słowo
13. Vatesa
14. Inny świat
15. Osjan
16. Inicjacja Cormaca Ulfady
17. Hu, Ceridwen i Misteria Hibernii
18. Taliesin

Fragment „Pieśni wielkiego świata”

 Będę wielbił Ojca mego,

Boga mego,

Który mnie wzmacnia,

Który umieścił w mojej głowie

Duszę, aby mną kierowała,

 

Który obdarzył mnie percepcją,

Utworzył dla mnie siedem zdolności

Z ognia i ziemi

Wody i powietrza

Mgły, kwiatów

I południowego wiatru.

 Księga Taliesina – Kanu y byt mawr [1]

Wstęp

O Celtach napisano już bardzo wiele, i praktycznie każdy znajdzie w tych historiach coś, co do niego przemówi. Natomiast znacznie mniej napisano o duchowości Celtów, i jest to temat, na który chcielibyśmy zwrócić Waszą uwagę.

Celtowie byli narodem zaciekłym i wojowniczym, mieli jednak również swoją drugą stronę: byli bardzo uduchowieni. Jednakże, aby zrozumieć ich stan umysłu, trzeba wziąć pod uwagę fakt, że ich świadomość bardzo różniła się od świadomości współczesnego człowieka. Przywódcy duchowi Celtów po wielu latach ćwiczeń dysponowali zdolnością jasnowidzenia. Mogli kontaktować się z bogami w swoich świątyniach, które często położone były wysoko w dębowych lasach.

Należy również pamiętać, że język pisany wtedy jeszcze nie istniał.

Wszystko zapamiętywano i przechowywano w pamięci i czyniono to w specjalny sposób, który omówimy później.

To, że o Celtach wiemy dziś tak wiele, zawdzięczamy bardom, którzy w późniejszych czasach spisali wiele ich hymnów, pieśni i modlitw.

Celtowie

Ludy celtyckie wywodzą się od Indogermanów i stanowią rasę ściśle spokrewnioną z Niemcami.

„Keltoi” pochodzi od starego irlandzkiego słowa „celt”, oznaczającego „płaszcz” lub „ubrany”, co kontrastowało z półnagimi, niearyjskimi ludami Europy Środkowej i Zachodniej.

Pierwotnie Celtowie mieli wysoką, szczupłą sylwetkę, rude lub blond włosy i niebieskie oczy.

Migrując, dotarli nad Dunaj i Morze Czarne, do Grecji, na Bałkany, do Włoch, Hiszpanii i Portugalii. Przeniknęli do całej Francji (Galii) i części Iberii, a następnie ich najazdy objęły zamorskie ziemie Wielkiej Brytanii i Irlandii. Chociaż stanowili mniejszość w Irlandii, ich aktywne i dominujące usposobienie doprowadziło do „celtyzacji” wyspy.

Pierwotna populacja celtycka jest w zasadzie podstawą całej europejskiej populacji i w żyłach ludzi należących do wszystkich narodów Europy płynie krew starożytnych Celtów.

Celtowie mieli zawsze szacunek do lokalnych tradycji religijnych i czasami włączali je do własnej kultury. Ze swoją imaginacją i sensytywnością, zaszczepili również nauki swoich Druidów starszej, megalitycznej populacji Europy Zachodniej. Owo „zaszczepienie” okazało się bardzo skuteczne, co możemy wyczytać z wielkiego rozkwitu kulturalnego, jaki spowodowali.

Celtowie przybyli na tereny zachodnie dopiero pomiędzy 1000 a 500 rokiem p.n.e. Około roku 800  p.n.e. emigrowali do południowej Francji i Hiszpanii. Około roku 500 p.n.e. dotarli do Wielkiej Brytanii, a w kolejnych stuleciach zajęli terytoria Szkocji, Walii i Irlandii. Pomimo różnic językowych, ludy zachodniej Francji, Irlandii, Anglii i Szkocji tworzyły jedną wielką celtycką społeczność.

W życiu egzoterycznym Celtowie znani byli z ogromnej zaciekłości: życie nie przedstawiało dla nich wielkiej wartości, liczyła się za to bohaterska śmierć. Byli gotowi walczyć o każdą najdrobniejszą rzecz. Bohaterskie czasy królów irlandzkich to cały szereg wojen, co w pewnym stopniu wyjaśnia ducha walki współczesnych Irlandczyków.

Aleksander Wielki zapytał kiedyś Celtów, czego boją się najbardziej. Odpowiedzieli mu:

Boimy się tylko, aby niebo nie spadło nam na głowę.

Nie była to żadna przechwałka. Celtowie rzeczywiście obawiali się niewielu rzeczy. Bali się nieba z jego gwiazdami, Słońcem i Księżycem. Równie wielki był ich strach przed ziemią, wodą i powietrzem, ponieważ znali potęgę gwiaździstego nieba i żywiołów ziemskiego świata. Druidzi wykorzystywali swoją wiedzę i doświadczenie, aby oswajać i uspokajać te żywioły, a tam, gdzie to było możliwe, podporządkowywać je ludziom.

Celtowie mieli także inną stronę, która mocno kontrastowała z ich duchem walki: byli niezwykle uduchowieni [2].

Aby dobrze zrozumieć Celtów, konieczna jest wiedza o tym, kto był ich przywódcą. Celtami rządził wielki mędrzec i wtajemniczony, druid. Druidzi mieli tak wielką moc, że byli ponad królem! Najwyższa władza zatem należała do klasy druidów, co wiele mówi o duchowych zainteresowaniach Celtów!

Wśród Celtów znajdowali się ludzie, którzy potrafili postrzegać subtelne materiały budowlane świata natury, tak jak my postrzegamy dzisiaj sferę materialną. Świat żywiołów, wody i ziemi, nie był przed nimi zamknięty i ludzie mieli bezpośredni kontakt z duchami natury, o których można było rozmawiać tak, jak dziś rozmawia się o drzewach, roślinach, górach czy chmurach.

Wszyscy dawni przywódcy ludzkości drugiego i trzeciego okresu kultury postatlantydzkiej mieli zdolność postrzegania natury nadzmysłowej, ponieważ potrafili oddzielić swoje ciało eteryczne od fizycznego. Ciało eteryczne stawało się wówczas nośnikiem pewnych transcendentnych mocy i powodowało jasnowidzenie, którym cieszyli się druidzi.

Ktoś może zapytać, skąd celtyccy druidzi czerpali inspirację. Zostanie to wyjaśnione w kolejnej części tego artykułu.

Idź do części 2

____________________________________

[1] Haycock, Marged [wyd. i tł.], „Legendary poems from the book of Taliesin” (Legendarne wiersze z Księgi Taliesina), Aberystwyth: CMCS Publications, 2007.

[2] Rudolf Steiner: „Der Zusammenhang des Menschen mit der elementarischen Welt” (Związek człowieka ze światem żywiołów) GA 158 (1993), (angielski: rsarchive.org) i „Exkurse in das Gebiet des Markus-Evangeliums” (Podróże po Ewangelii Marka), GA 124 (1995), (angielski: rsarchive.org)