Wiedza druidów przekazana w triadach

Kultura celtycka została zbudowana na trójcy, triadzie.

Wiedza druidów przekazana w triadach

PODCAST

Rozwój duchowy duszy ludu celtyckiego – część 5

Idź do części 4

Kultura celtycka opierała się na trójcy, triadzie. Celtowie nie zakładali więc dualizmu światła i ciemności, bieli i czerni, lecz ważny był dla nich „środek”. Świt i zmierzch uważano za czas święty, duchowy. „Duchy natury”, istoty elementalne objawiały się zazwyczaj trójkami. Zagadki Celtów i wiedza duchowa były również przekazywane przez nich w formie triady.

Poniżej prezentujemy przykład wiersza wyrażonego triadą. Trzy radości bardów Wielkiej Brytanii to:

Mówić ze znawstwem,

Postępować mądrze;

 Wnosić spokój i harmonię.

Druidzi, którzy prowadzili swoich uczniom, przekazywali im swoją wiedzę posługując się triadami. Nic nie zapisywano! Wszystko przekazywano ustnie! Dla ułatwienia czyniono to często poprzez melodyjne, poetyckie triady, które mogły liczyć tysiące wersetów.

Trójca wyraża się również w ich boskiej zasadzie; druidzi głosili doktrynę, według której wszystko ponownie powraca do Boga.

Jeden jest liczbą wiecznej niezmienności i jest we wszystkim, tak jak wszystko jest w niej. Dwa to liczba różnorodności i nietrwałości, ponieważ wszystko objawia swoje przeciwieństwo. Trzy to liczba idealna –  rozwiązuje sprzeczności i przynosi ulgę.

Dla druidów istnieją trzy pierwotne „jednie”:

Jeden Bóg,

 Jedna Prawda,

 Jeden Punkt wolności.

Co więcej, z tych pierwotnych „jedni” wyłaniają się trzy rzeczy:

Wszelkie życie,

Wszelkie dobro,

Wszelka moc.

Uczniów druidów uczono i zachęcano do opanowania następujących rzeczy: wysokiej moralności, czystości obyczajów, nienagannego postępowania, wielkiej wolności umysłu, niezależności w osądach, wzniosłych zasad i pragnienia Ducha.

Sprzyjała temu następująca triada:

Czcić Boga,

Pracować dla świata i ludzkości,

 Mężnie znosić ciosy losu.

 Społeczeństwo celtyckie zostało również podzielone na trzy części. Oprócz zwykłych ludzi wyróżniano trzy klasy: wojownicy i ich królowie, druidzi jako ich kapłani i sędziowie, oraz bardowie, do których zaliczali się śpiewacy i lekarze. Ten podział wskazywał również na położenie, w jakim znajdował się człowiek. Mógł być niewolnikiem, wolnym lub szlachetnie urodzonym.

Wyjaśnia to werset z „Eddy”, zbioru mitycznych islandzkich opowieści. „Pieśń o Rigu” opowiada jak jeden z bogów pod postacią wędrowca o imieniu Rig przemierzał świat. Spotkał on trzy bezdzietne pary, „legł pomiędzy nimi w łożu” i stał się ojcem trzech synów.

Poeta potrafił przedstawić te trzy klasy w osobliwy, poetycki sposób. Jan de Vries [2] szacuje powstanie tej pieśni na około XII wiek. Oto kilka jej fragmentów.

Syn niewolników nazywany jest Sługą:

Powiła syna

O brązowej skórze.

Ochrzcili chłopca,

Nazwali go Sługą.

Syn ludzi wolnych nosi imię Karl:

Powiła syna

O białej skórze.

Ochrzcili chłopca,

Karl brzmiało jego imię.

W końcu syn rodzi się ludziom szlachetnie urodzonym:

Syna matka powiła,

Owinęła go w jedwabie.

Ochrzcili chłopca,

Jarl brzmiało jego imię.

Jego włosy były jasne, a policzki białe,

Niczym oczy węża, jego oczy błyszczały.

Według Jana de Vriesa wśród Celtów istniała duża grupa młodych arystokratów, których druidzi szkolili na wojowników do obrony plemienia. Uczono ich, jak powinien zachowywać się wojownik.

Ci celtyccy młodzi mężczyźni wyznawali następującą triadę:

Pobożność,

Prawość,

Odwaga.

Oczywiście nie wymagało to dwudziestu lat praktyki; ci, którzy szkolili się tyle lat, byli przygotowywani do urzędu kapłańskiego.

Istnieją trzy rzeczy, które odróżniają człowieka od innych istot:

Niepowtarzalny umysł,

Pamięć,

Zdolność obserwacji.

I w końcu ostatnia ważna triada dotycząca trzech niezbędnych rzeczy do pokonania zła:

Cierpienie,

Znoszenie ciosów losu w milczeniu,

Wolność wyboru, która pozwala człowiekowi kreować swój los.

Korzystając z wolności i wyboru, człowiek rozwija trzy osiągnięcia:

Wiedzę,

Miłość,

Siłę moralną.

Ta triada jest oczywiście zawsze aktualna!

Idź do części 6

Źródła:

[1] Atonin Gadal „Het Druïdisme”  [Druidyzm], Rozekruis Pers, Haarlem 2019.

[2] Jan de Vries „De Edda  – Goden en holdenliederen uit de Germaanse oudheid” [Edda – bogowie i pieśni heroiczne starożytności germańskiej], Ankhhermes 2012.

Print Friendly, PDF & Email

Udostępnij ten artykuł

Informacje o wpisie

Data: 23 października, 2024
Autor: Benita Kleiberg (Netherlands)
Zdjęcie: Unsplash CC0

Ilustracja: