Symbol smoka

To, co nie istnieje nie może latać. Smoki nie istnieją. Skąd zatem pomysł, żeby napisać artykuł o magicznych skrzydłach smoka?

Symbol smoka

Smok jest ulubionym zwierzęciem, zarówno mitologii greckiej, jak i wschodniej oraz zachodniej alchemii. Jeden z najbardziej znanych mitów w Europie opowiada o walce pomiędzy świętym Jerzym a smokiem o wyzwolenie pięknej księżniczki (duszy) ze szponów „niższego” życia.

W Księdze Apokalipsy, to Archanioł Michał jest zwycięzcą mocy smoka, która symbolizuje zarówno nasze instynktowne energie (smok lub wąż niższego życia), jak i wyższą duchową świadomość, której osiągnięcie możliwe jest dzięki transformacji.

Mityczny potwór morski Lewiatan i posiadająca wiele głów Hydra, są początkowo groźni i trujący, ponieważ zanim dokona się w nas transformacja, doświadczamy naszej rzeczywistości jako zagrażającej i niebezpiecznej. Potwór tego świata musi zostać pokonany mieczem ducha, dzierżonym przez bohaterskiego: Marduka, Zygfryda, Jerzego lub Herkulesa. Dopiero wtedy smok będzie mógł rozwinąć trzy pary swych skrzydeł: pierwszą, należącą do ciała, drugą – do duszy lub serca, i trzecią – do ducha lub głowy. Osiągnięta zostanie wówczas harmonijna jedność pomiędzy ciałem, duszą i duchem i można się będzie wznieść ponad głębiny ziemskiego, materialnego życia.

Dla alchemików, ulotny i zmienny Merkury, zamknięty w butelce niczym dżin pod postacią pełzającego gada, był tym, którego należało wyzwolić. Jest on pierwotną substancją, prima materia, z której jest zbudowany wszechświat i która ulega przemianie w alchemicznym procesie. Czarny smok zmienia się w złotego smoka. Zostaje wyzwolony z więzienia czasu i przestrzeni.

Kolejnym przykładem symbolicznego smoka lub węża, zaczerpniętym z gnostycznej i hermetycznej tradycji, jest Uroboros. Ten wąż ze starożytnego Egiptu i klasycznej Grecji, ukazywany jest zawsze jako gryzący własny ogon i można go interpretować na wiele różnych sposobów. Jego imię oznacza „ten, który zjada własny ogon”.

Ten wizerunek nawiązuje do nieskończonego koła wiecznych powrotów na Ziemię. W najstarszych obrazach zaś jest symbolem bezkształtnego chaosu, otaczającego uporządkowany świat (którym był Egipt). Egipt był krainą porządku; cywilizacją, której wzniosłym celem była ochrona wszechświata. Utrzymując i chroniąc odwieczny porządek, mógł się on wznieść ponad chaos.

W naukach gnostycznych Uroboros jest symbolem jedności wszystkich rzeczy, duchowych i materialnych, których esencja nigdy nie zanika, lecz ciągle na nowo umiera i się odradza. Ewangelia Pistis Sophia opisuje „dysk słoneczny jako dwunastokrotnie zwiniętego węża, trzymającego w pyszczku własny ogon”.

Udostępnij ten artykuł

Informacje o wpisie

Data: 7 stycznia, 2018
Autor: Peter Huijs (Netherlands)
Zdjęcie: Pixabay CC0 License

Ilustracja: