Ik weet dat ik een hart heb. Het is als een dubbele kamer, altijd in beweging, en ik hoor het.
Ik hoor erin het ritme van mijn leven, mijn stiltes en mijn bewegingen, de snelheid waarmee ik beweeg en denk. Ik kan het me voorstellen, een rode en pulserende ruimte. Ik kan het niet echt bevelen, alsof het een eigen leven in mij heeft. Zijn naam is vol van zachtheid.
Ik zie het als een plaats die, vanuit zijn ruimte, een nog geheimere plaats omringt. Als ik deze plaats betreed, dan leef ik die ruimte, die geen grenzen meer kent. Het binnenste is een wereld geworden, verlicht door een ster die zowel zijn middelpunt is als de diepste natuur ervan.
Als ik dit hart van het zijn betreed, word ik Wij, Wij, verenigd en verbijzonderd tegelijk, zorgzaam, verheugd, vitaal. Ik ervaar deze eenwording met het leven, met de uitingen van het leven, en de diepe actieve betekenis van deze eenheid tussen alles. Mijn aandacht gaat plotseling uit naar hen die afgesneden zijn van deze eenheid, teruggetrokken in zichzelf en verstoken van licht, naar hoe hen met ons te herenigen. De kern die zei “ik” is gekrompen als een zwarte zon die daarboven zou kunnen zijn, elders in mijn lichaam. Vanuit deze immense en gelukkige ruimte pulseert de mogelijkheid van ruimte in mijn lichaam, tussen elke slag die mijn leven luidt, een oneindige en mogelijke ruimte-tijd, vervat in de uitdrukking van dit hart.
En ik ben weer buiten dit innerlijke en grenzeloze hart. Aan de buitenkant ken ik alleen de grenzen. Nu al vergeet ik deze indruk, deze herinnering, of was het een idee? Ik weet niet hoe dit vreemde beeld tot mij kwam, dat zo absoluut was. Waarom voelde ik dit, wat mij al ontgaan is, en wat ik zou willen grijpen?
Weet je hoe je deze innerlijke weg kunt vinden? Waar zijn zij die deze innerlijke ruimte beleven, haar uitzenden, haar elk moment leven? Ik overdacht hun aantal gedurende een hartslag, het was immens.
