De meeste mensen schijnen over hun levensweg te lopen zonder zich veel om de anderen te bekommeren, behalve misschien om hun liefste verwanten en vrienden. Zij stellen zich in bijna iedere situatie de vraag: “Wat levert het me op?” Dat is hun eerste filter. Het is een bepaald niveau in de evolutie. Het ik wil zijn bestaan zekerstellen. Maar als wij een stap hoger zetten op het niveau van bewustzijn, verdwijnt deze vraag naar de achtergrond.
Dit besef kan ons doen vermoeden, dat wij deel hebben aan één enkel, alomvattend leven, dat zich uitdrukt in de talloze vormen van de planten-, dieren- en mensenwereld. Dit ene leven ervaart zichzelf op de meest veelzijdige manier. Wij behoren ertoe. Als dat, als een meer omvattend bewustzijn, in ons begint te ontwaken, beleven we onszelf steeds meer als deel van één grote levensstructuur, één groot organisme. Wij ervaren onszelf in een grote verbondenheid.
Kijken we naar een boom. Al zijn onderdelen, van de wortels, de stam, de takken tot aan de bladeren, bloeiwijze en zaad, dienen, ieder op zijn eigen manier, het ene wezen Boom.
En de neuronen in ons brein: hun aantal overstijgt het aantal sterren in het universum. En toch dienen ze alle de ene mens, laten hem denken, voelen en de wereld om zich heen ervaren. Het gigantische netwerk van neuronen maakt één enkel bewustzijn mogelijk.
Wat in de natuur op deze manier is “ingericht”, moeten wij als mensen zelf veroveren. Men kan de mensheid met een boom of een brein vergelijken. Maar de “cellen” moeten heel individueel ontwaken binnen het grote geheel. Als dat gebeurt, groeit de bereidheid het geheel te dienen.
Op de plaats van de vraag: ”Wat levert mij dat op?” komt de vraag: “Wat kan ik in deze concrete situatie ten goede bijdragen aan het geheel?” Een nieuwe, innerlijke groei is het resultaat.
Overal stellen we vast hoe het ene leven door alle vormen en alle wezens heen oplicht. Ons bestaan wordt rijk en vindt vervulling. De wederzijdse verbondenheid van alle wezens, de hoge bewustzijnskrachten die overal, als kiemende zaden, de drang ontwikkelen tot ontwaken en doorbreken, zij spiegelen zich in ons. Gevoelens van eenzaamheid lossen zich op. Wij zijn met allen tezamen. In onze binnenruimte nemen we alles mee op, wat we in onze buitenruimte ontmoeten; we nemen het mee op onze weg naar de oorsprong van het zijn, het ene leven. En alles verkrijgt daardoor een nieuwe betekenis. Want alle wezens herkennen zich in elkaar. Onze manier van leven wordt deel van het geheel, waar en wanneer het maar mogelijk is. Men zou kunnen zeggen: wij helpen anderen; ja, maar al deze anderen – zijn wij ook.
