In alle aardse donkerte, die wij vooral in de koude tijd met storm en ijs zeer bewust beleven, is er toch veel licht in ons. Wij dragen het en tegelijk draagt het ons, deze vonk schijnt door alle tijden, eindeloos, zo licht.
Straalt helderder dan iedere zon
in ons
door ons
door ons heen.
Worden we in onze droom door het goddelijke aangeraakt?
In een koele januarinacht, toen ik niet kon slapen, luisterde ik nieuwsgierig naar een poscast van de Stichting Rozenkruis op YouTube. Het ging over de Fama Fraternitatis RC, een beroemd geschrift dat in 1614 anoniem werd gepubliceerd.
Naar mijn idee is het een soort handleiding voor de weg van transfiguratie. Alleen konden slechts weinigen het geschrift, vanwege de versleutelde manier van vertellen, die sterk metaforisch is, werkelijk goed duiden. En terwijl ik naar deze podcast luisterde, sliep ik in volle tevredenheid in.
Maar was het een normale slaap? Waar was “ik”? – Nu herkende ik: Wij zijn niet wat wij denken te zijn.
Ik probeer zo goed mogelijk te beschrijven wat er met mij gebeurde. De ontmoeting en alle daarmee verbonden gevoelens en indrukken zijn niet in hun totaliteit in woorden te vatten.
Ik beleefde een warme en zachte omarming als van goddelijke lieflijkheid; in het licht van de oneindigheid droeg deze mij als een stroom vol energie voort, er was een kracht in deze rivier die niet uit deze wereld stamde.
In de eeuwige volheid zagen wij elkaar aan: de vonk als een boven de orde uitstijgend bewustzijn in dialoog met het bewustzijn van deze zijde.
Het was voor mij na ongeveer zeventien jaar een tweede ervaring van zo’n bijzondere aard; de eerste keer zag ik mijzelf van “boven” toen ik twaalf was. Een secondenlange blik als een vooruitblik vanuit het niveau van de “heelheid”, maar zonder een grijpbare ervaring. Was ik in een andere “wereld”?
Maar nu, jaren later, was het onvergelijkbaar, onvergetelijk, onbeschrijfelijk. Het was alsof ik deze nacht naar mijzelf in de oneindige zielenwereld was gereisd. Toen ik wakker werd was ik tot tranen geroerd, tranen van vreugde, van hoop, ik was vol ontzag.
Maar dit was nog maar het begin van een onvergetelijke nacht. De nacht schonk mij een droom. Een droom die mij een visioen toonde, met alle kracht. Meermaals werd ik wakker, vond de slaap zo mooi en zoet als nooit eerder, en de droom ging niet verloren. Hij ‘stond op pauze’, en wanneer ik weer insliep, ging hij op dezelfde plek verder als waar ik tevoren ontwaakt was.
Ik kon mijn geluk niet op, want deze droom was vol liefde. Ik zag mij, levend met een toekomstige vrouw: haar gelaat was werkelijk wonderschoon en de liefde zo volkomen zuiver alsof het de goddelijke liefde zelf was.
De realistisch werkende droom was zo helder en onverwacht – hij zong nog dagen daarna in mij na en bracht mij tranen van verlangen en tegelijk van vreugde in de ogen.
Kan de liefde tussen mensen raken aan het goddelijke?
Na deze beschrijving zou ik iets over het thema liefde willen zeggen, dat in de droom zo overduidelijk tot uitdrukking kwam.
Stel je voor, jullie zijn pas verliefd en je herinnert je het betoverende gevoel daarbij. Je herinnert je de pijn die je gevoeld hebt als je jonge liefde niet bij je was, en aan de even intensieve en alles vervullende vreugde van het weerzien.
De liefde van ons hart – in haar huist de goddelijke liefde zelf, om ons hart-in-verlangen te herinneren aan de oorspronkelijke liefde. En tegelijk doet het niet-goddelijke deel van de liefde pijn, als met duizend steken, omdat deze aardse liefde met lijden verbonden is.
Dat is het dus wat ons steeds weer opnieuw zo laat liefhebben, onverschillig hoe vaak we ontgoocheld en beschadigd werden: het is een roep uit ons aller vaderland.
Zo dragen we de liefde uit in de wereld en leven onze dromen, de dromen die ons volgen uit een onbegrijpelijke andere “wereld”, waaruit wij allen stammen.
We zouden niet verbitterd moeten zijn bij teleurstellingen en bedrog. Dan was het nog niet de juiste.
Door de liefde van ons hart kunnen we een deel van de goddelijke liefde leven.
Herinner je waar wij vandaan komen
Leef met de liefde
En hoop op de thuiskomst
Herinner je waarom wij hier zijn en waarheen wij gaan moeten
Draag steeds de hoop in je mee.
Maar vergeet de haat
Vergeet je autistische ego
Vergeet oorlog en hebzucht
Vergeet verblinde en verdwaalde mensen
Vergeet alles wat je afhoudt van de ware thuiskeer.
