Een plek om te zijn in onze maatschappij. We werken en studeren, reizen en bouwen vriendschappen en connecties op.
Sinds we klein zijn leren we een taal van onze ouders in het land waarin we zijn geboren. De eerste woorden zul je je waarschijnlijk niet herinneren. Zo fragiel, toch sterk en krachtig.
We kunnen onze stem gebruiken om onze waarheid de wereld in te spreken. Om elkaar te inspireren en samen te creëren, de persoon naast je te helpen.
Maar er is nog een andere stem, een andere taal.
In onze generatie is het normaal geworden om te communiceren met een telefoon. We sturen er berichten en foto’s mee om onze relaties sterk te houden.
In een wereld waar alles snel ter beschikking is, kunnen we vergeten waar het echt om draait. We zijn bezig met school, werk, onze carrières. Dagen, weken, maanden gaan voorbij, soms zonder dat we het door hebben. Zo raken we verstrikt in de normen en waarden van onze maatschappij.
Maar er is een andere reden, een groter doel waarvoor wij op deze aarde zijn gekomen.
We zijn allemaal zoekende. Net als de generaties voor ons.
Iedereen heeft een hart. Kloppend. Van het begin tot het einde van hun bestaande leven.
Het zorgt er onder andere voor dat het bloed door je hele lichaam stroomt.
Maar ook, het staat symbool voor de liefde. Waardoor wij liefde geven en ontvangen.
Eigenlijk is het een soort schatkamer.
Een onbereikbare schatkamer, die toch bestaat.
Die er voor iedereen is.
En ons allemaal nog een stukje meer verbindt.
Geen begin en geen einde.
Het is er gewoon.
Onbereikbaar, toch tastbaar als je je hand erop legt.
Allemaal dragen wij zo een stukje van die schatkamer in ons.
En zijn wij samen een stukje van het algemene geheel, levend als individu.
Op weg naar de bron die alles mogelijk maakt.
De liefde.
