Początek to często nic innego jak pewne zaskoczenie,
Słowo, które cię zaintryguje, spotkanie, które zainspiruje
I do którego myślami wracasz wciąż na nowo.
Nie zawsze jest lekko, czasami pojawia się dyskomfort.
Nie zawsze dostępujesz objawienia i wołasz: to jest to!
Nie zawsze idziesz wyznaczoną ścieżką, czasami zbaczasz z drogi.
Nie zawsze odkrywasz to, co chciałbyś odkryć.
Idziesz dalej, nie do końca świadomy tego, co się dzieje.
To jak z zapachem perfum, do używania których przywykłeś.
Lub, jakbyś zwabiony szemraniem, dotarł do strumienia,
Zanurzyłeś stopy i jest przyjemnie, ale rewelacji nie ma.
Nic spektakularnego. Inaczej niż sobie wyobrażałeś.
Bywa, że się potykasz. Serce wali jak szalone.
Wówczas nie jesteś pewien, czy obrałeś dobrą drogę.
Tak wiele wątpliwości. Czy to naprawdę to?
Ale wystarczy przejść całą drogę wzdłuż strumienia.
Wystarczy podążyć za nim, minąć miasto, jego zgiełk i tłok,
By dać odpowiedź, o znajomość której się nie podejrzewałeś.
Nie zawsze wiesz, dlaczego zdecydowałeś się podążyć za strumieniem.
Czasem płyniesz z prądem, czasem nurkujesz, bywa też, że dotykasz dna.
Ciemne wody nocy są zimne.
Hałaśliwe są twoje konflikty, zmagania, odmowa.
Aż nagle gwiazda twojej duszy pojawia się na pustym niebie.
Stoisz stabilnie na ziemi, ale jesteś też w niebie. Pomiędzy – na trzecim brzegu.
Puszczasz stery i poddajesz się prowadzeniu.
Chłoniesz i chwytasz Nowe.
Jest ci tak bliskie, odnajdujesz w nim wytchnienie.
Czy poznajesz siebie?
Jesteś wodą i lądem, pięknym kwiatem.
Jesteś materią i tym, co niewidzialne.
Jesteś w tym świecie, ale już nie z tego świata.
Nie zawsze jest tak, jak to sobie wyobrażałeś.
Czasami droga duchowa jest właśnie taka: prosta i powolna, niepozorna.
Przyjmuje nas szorstko, ponieważ diamenty wymagają szlifowania,
Poczujesz się komfortowo, gdy urodzisz się na nowo.
Lecz nie będzie to nic nagłego.
Akord, którego brakowało ci w pieśni.
Prąd, któremu dajesz się ponieść.
