Vertrouwd. Van heel dichtbij jouw gezicht op het kussen. Het blauw van je ogen. De zilveren slierten in je haar. De licht gebogen mond als je op je zij ligt. Elke morgen worden mijn ogen getroffen door dit beeld. Elke morgen neem ik jouw geur waar. Elke morgen word ik wakker naast jou. Vanzelfsprekend.
Maar ik zie je niet. Te vaak heb ik je aangekeken, geroken – en gehoord. Ik weet wat je zegt vóór je spreekt. Ik hoor dat, wat ik verwacht. Ik neem waar, wat ik als waarheid wil aannemen. Ik ontmoet steeds weer mezelf – in plaats van jou.
Dat is de loop der dingen. Zo gaat het als mensen samen oud worden. De steeds gelijke woordenstroom, die zich herhaalt. Steeds dezelfde overeenkomsten, steeds dezelfde tegenstellingen, steeds dezelfde conflicten. Ingesleten in jaren van vertrouwdheid is veel tot rituaal geworden. Tot vaste gewoonten zonder levendigheid. De loop der dingen.
Keer terug naar het begin. Naar de onvoorwaardelijke openheid van de eerste ontmoeting. Het moment, dat de harten elkaar zagen. Het begin blijft het begin. Niet opnieuw te beleven. Het blijft de magie van het begin. Het punt, waar de gemeenschappelijke reis aanving. Daarheen kunnen we niet terug.
Maar toch: terug te vinden is wat anders. De magie op zichzelf. De ontmoeting in openheid. Het herkennen van een ander mens, als de windselen van de persoonlijkheid afvallen. Dan licht er iets op, dat zacht is en licht – en vol van kracht. De kern. De ziel, die thuishoort in de eeuwigheid. Dat blijft over, als de mens zijn cultuurkleed aflegt.
Bij verliefdheid is het oplichten van de ziel een geschenk dat nauwelijks wordt waargenomen – maar vanzelfsprekend aanwezig is. In de jaren van samenzijn dringt de ziel zich nimmer op. Wordt vergeten onder alle werkzaamheden. En verdwijnt onder de alledaagsheid. In de loop der dingen.
Of ze wordt gereserveerd – slechts voor zichzelf. Maar dan verdwijnt ze, haar lichtkracht neemt af, wordt kleiner en kleiner. En zij sluit zich op. De ziel begint alleen maar te leven, als ze gewild en gevoed wordt. En als ze haar gelijke ontmoet. Dan kan ze vibreren, in trilling komen – en zich mededelen. Dan begint het gesprek. De ontmoeting met anderen. Met de mens, die zo vertrouwd op het kussen ligt.
Het is een ontmoeting zonder woorden. Het is een moment voor de zielen.
