Er zijn vele ‘wegen’ in de wereld waarin we leven – paden, zijwegen, snelwegen, omwegen en levenswegen. Mensen kunnen ons de weg wijzen, of we kiezen om onze eigen weg te gaan. We kunnen onze gevoelens een vrije loop laten, ons hart luchten of onze emoties met kracht onderdrukken. We kunnen vrij denken en het staat ons tot op zekere hoogte vrij om te doen wat we willen. Maar leidt ook maar een van deze acties tot vrijheid? Tot bevrijding? Of geven ze ons alleen maar meer van hetzelfde: steeds dezelfde paden volgend op onze levensweg, in cirkels, steeds weer terugkerend tot ons beginpunt?
Neem bijvoorbeeld gevoelens. Onze gevoelens, onze emoties, kunnen alle kanten op gaan. Er zijn vele wegen om ze uit te drukken en vele kleuren die hen vergezellen. Denk aan het rood van woede, de humeurige ‘blues’, die niet voor niets naar blauw genoemd is, het heldere geel van geluk en vreugde, de donkere somberte van angst en depressie. Ze kennen elk een tegengestelde uitdrukking en we kunnen ons hart gebruiken om iedere emotie die over ons komt, naar buiten te brengen.
Gedachten kunnen op dezelfde wijze worden bezien: lichte, blije emoties leiden tot zorgeloze gedachten, donkere, naargeestige emoties tot smerig-zwarte gedachten. Het scala van mogelijke gedachten is enorm en eindeloos. En ook hier kunnen we ons denkapparaat, ons brein, gebruiken om een ongelimiteerd aantal ervan uit te drukken. En dat doen we ongetwijfeld ook!
Als we dieper durven kijken, ontdekken we een verband tussen onze gevoelens, onze gedachten en onze handelwijze en behoorlijk vaak leidt dat tot een innerlijk conflict – ons hart wil de ene kant op en onze gedachten de andere en de verwarring, ons innerlijk conflict, uit zich in onze handelingen. Maar hoevelen kunnen dit echt zien? Hoevelen nemen de tijd om hierover na te denken en te zien wat er eigenlijk gebeurt? Zijn we niet allemaal te druk, te bezig om hier tijd voor te vinden, laat staan dat we geneigd zijn om werkelijk halt te houden, te kijken en ons af te vragen waarom? Waarom voelen/denken/handelen we zoals we doen? Welk effect heeft dit op ons, op anderen, op de wereld om ons heen? Waarheen leidt de gekozen levensweg en wat doen we ermee?
Laten we ons voor een moment voorstellen dat er een totaal andere weg mogelijk is, en dat we die gemist hebben…
Tegenwoordig horen steeds meer over een andere ‘weg’, een pad naar innerlijke vrede. Er zijn vele, vele wegwijzers die suggereren dat we daar vrede kunnen vinden – denkrichtingen, gevoelsrichtingen, richtsnoeren tot handelen. Maar zijn dat niet ook ’s werelds wegen, wegen waar we uiteindelijk op moeten blijven vertrouwen om de schijn van innerlijke vrede op te houden? Zodra we stoppen met die praktijken, de denkpatronen, de meditatie, komen we weer uit waar we begonnen – verdwaald in de omwegen, de wandelwegen van de wereld.
Er moet een andere weg zijn, als innerlijke vrede werkelijk te vinden is, als echte vrijheid werkelijk bestaat. En er ís, ja, er ís werkelijk een andere ‘weg’ die je kunt gaan!. Ook voor deze ‘andere weg’ moeten we vertrouwen, maar nu op ONSZELF! We moeten nog steeds denken, voelen en handelen, maar op een andere manier, op een andere basis, een ‘verschillende’ basis. Als we in staat zijn geweest om na te denken over onze richting van denken, voelen en handelen zoals hiervoor aangeraden, dan zouden we een punt van onvrede, van desillusie kunnen bereiken. We zouden kunnen zien dat ’s werelds wegen precies dát zijn: wegen die ons gebonden houden aan de wereld. Niet een pad, niet eens een paadje, naar vrijheid. We hebben misschien in onze zoektocht naar innerlijke vrede ook de vele alternatieve wegen bewandeld die we noemden, maar misschien hebben die ons alweer geleid tot het besef dat het wegen van imitatie zijn, die ons terugleiden naar ons beginpunt. Weer dat punt van ontgoocheling. Kunnen we die waarachtig ‘andere weg’ dan vinden, de weg die leidt naar durende innerlijke vrede?
Zo hebben we heel wat ‘onderzocht’, veel om ons heen gezocht naar deze ongrijpbare vrijheid, naar vrede. We hebben vele wegen geprobeerd en kwamen tot het inzicht dat niets ‘daarbuiten’, dat geen van deze wegen, zelfs niet de snelwegen ons tevreden kunnen stellen, onze innerlijke hunkering kunnen vervullen, die steeds blijft. Waar kunnen we nog meer zoeken? Welk middel hebben we nog onbeproefd gelaten? Waarom niet naar binnen gekeerd, de enige overgebleven weg? Als we dat durven doen, wat zouden we dan kunnen vinden? Zou er een verlangen, een diepe innerlijke drang zijn naar ‘iets anders’, iets wat we niet kunnen zien, niet kunnen aanwijzen of beschrijven, maar wat desondanks al heel, heel lang in ons leeft? Langzamerhand zouden we kunnen gaan beseffen dat er een andere werkelijkheid is, een andere ‘weg’, die we nooit hebben onderkend. Ook gaan we ons realiseren dat we niet alleen zijn.
Voor ieder van ons zal die net ontdekte weg een heel andere zijn; wat we zullen ontdekken, zal uniek zijn voor ieder mens – maar steeds vaker, tijdens onze vorderingen op dit pad, zullen we medereizigers treffen, allemaal dezelfde kant op gaand, naar dezelfde innerlijke vrede, maar individueel, hun eigen richting kiezend. Omdat soort nu eenmaal soort zoekt, hebben zich groepen gevormd en het is mogelijk dat jij nu zo’n groep bent tegengekomen: de School van het Gouden Rozenkruis. Je zult hebben ondervonden dat we allemaal individuen zijn, toch houdt onze gezamenlijke ‘weg’, ons aller pad, ons bij elkaar, bouwt een eenheid. En door samen te komen, op bijeenkomsten, diensten, conferenties – maar ook door onze eigen innerlijke inspanningen – groeit er iets, straalt er iets. Een nieuwe ‘weg’ ontstaat, een weg die in de wereld is, maar toch van de wereld af leidt. Een hogere vibratie, niet van deze wereld, die iedereen kan aanraken die de oude wegen moe is en een nieuwe richting zoekt.
Ben jij dat? Wees dan dapper – zet je voet op deze nieuwe ‘weg’ en zie waar het je brengt!