Maar wel met onderscheid, dat wil zeggen dat het verlangen niet een verbinding tot stand brengt die het mens-zijn naar een lager niveau trekt. Want niet elke verbinding is verheffend voor het individu, de ziel of de groep. Als er evenwel ooit een tijd is geweest die het algemene vibratieniveau wel kan doen stijgen, mede geholpen door de kosmische aantrekkingskracht van Watermanwaarden door de werkzaamheid van de verhoging van de aardetrilling, dan is het wel deze boeiende overgangstijd waarin Uranus, de vader in de universele kosmos, zijn inspirerende kracht kan doen gelden.
Hoe sterker we de geestelijke verbinding pogen te leggen, hoe meer we door tegenwerkende krachten lijken te worden aangepakt. Want het is wel oorlogstijd geworden: de atmosfeer lijkt doortrokken van het kwaad en veel kwade zaken treden aan het daglicht. Er wordt bijvoorbeeld van Russische kant gesuggereerd dat er een derde wereldoorlog is begonnen, vooral gericht tegen westerse decadentie en tegen een verwaterd christendom. In het Westen ziet men dat Rusland strijdt tegen hun ‘democratische’ waarden en voor het herstel van het voormalige Sovjetimperium, een herstel dat door het Westen als ongewenst wordt gezien. Beide kampen legitimeren hun wapengebruik met morele ‘waarden’… en zetten derhalve in op polarisatie, op ‘of-of’ en niet op ‘en-en’.
Maar het wereldbewustzijn lijkt steeds meer gemotiveerd door strijdloosheid, gebaseerd op geestelijke waarden ontleend aan onder meer Dao,
De schitterendste wapenen zijn werktuigen van onheil en zij worden door mensen verafschuwd
vers 31 Daodejing, vertaling E. J. Welz
aan Boeddha en zelfs ook het christendom (bergrede en zaligsprekingen) in het Nieuwe Testament.
Wel heeft vrijwel iedereen te maken met de strijd om het bestaan, waarin nagenoeg alles geoorloofd is als het maar marktgerelateerd is (‘In de oorlog en in de handel is alles geoorloofd’) en waarin het kwaad zich dan ook op een soms onmenselijke wijze kan manifesteren. Maar een wereldoorlog is een nog grotere crisis, waarin de allerzwartste krachten kans op verschijning krijgen. Bijvoorbeeld totale vernietiging, moordlust, marteling om etherkrachten vrij te krijgen, sadisme.
De kwaadaardigheid van moordlust is bij de naoorlogse generatie nauwelijks bekend, maar werd onlangs in een Amerikaanse documentatie aangetoond bij onder meer Vietnamveteranen en Indonesische strijders: vermoorden kan een soldaat in een bepaalde euforie brengen die hem stimuleert te blijven moorden. Hij kan daaraan verslaafd raken en moet, thuisgekomen, langdurig een ontwenningstherapie volgen, vaak alleen succesvol door zware medicatie.
Niet alleen in oorlog en handel is alles geoorloofd, maar ook in de liefde, wordt er gezegd. Ziedaar de ‘opgave’ voor de verbinding met Aquariuswaarden: met name de onpersoonlijke liefde die zonder aanziens des persoons de hogere vibraties zoekt uit te delen en zo een ‘en-en’-werkelijkheid mede sticht.
Als je de wonderlijke liefdekracht als gnostieke waarde en volheid hebt ontvangen, is het van belang te onderscheiden wanneer het niveau beneden een bepaald trillingsveld dreigt te komen. Je hebt wat dat betreft het bewustzijn en de plicht de astrale kwaliteit te bewaken. En de strijd om het bestaan geeft je vooralsnog geen gereedschap om dat bewustzijn inhoud te geven, want de basisinzichten om die strijd te (kunnen) voeren hebben slechts als doel wereldse winst te boeken en daaraan je bestaansrecht te ontlenen. Bijvoorbeeld het idee dat competitie, concurrentie en productiviteitsvergroting speelse en positieve elementen zijn om welzijn en levenswaarde te voeden vanuit het ideaal dat begin twintigste eeuw is beschreven over de protestantse ethiek en de geest van het kapitalisme. Het ideaal dat een economisch ingesteld type spaarzaam en doelmatig zijn leven plant met het oog op latere winst.
Is spaarzaamheid dan geen Aquariusdeugd? Als je ziel alles heeft ontvangen van de gnosis, heeft het dan zin om bij het ‘alles prijsgeven’ te sparen? Momenteel loopt het kapitalisme materieel dood en daarmee het ideaal en de hoop van vele ‘positivisten’ zoals de grondlegger van de deugd van het eigenbelang (Ayn Rand – zie Pentagram 2013 nr. 4) dat verwoordde. De ‘of-of’-werkelijkheid van het individualisme graaft z’n eigen graf daarmee en de ‘en-en’ realiteit lonkt voor ons bewustzijn, maar we moeten dan wel meer leren wegschenken, zodat de innerlijke stroom versterkt kan worden tot de vurige, milde kracht die uiteindelijk alchemie van de geest mogelijk maakt. De juiste verbinding is die van het mannelijke en vrouwelijke in onszelf, zodat onze microkosmos kan terugkeren tot de ‘eerste schepping’, het vaderveld van de gnosis. Tegelijkertijd wordt dan het universeel menselijke veld van ‘en-en’ voor ons bewustzijn bereikbaar in een eenheid die niet naar macht streeft. Want in de wereldse verhoudingen is ‘eenheid’ een machtsconcept: het sluit uit wat buiten is (eendracht maakt macht.)
In Aquariustermen is eenheid een verbindingswerkelijkheid, het verenigt (ver-één-nigt). In deze verbindingswerkelijkheid is geen eenheidsdwang, want de autonome staat van het bewustzijn behoudt z’n vrijheid in een nieuwe aarde.
Het heilige van die nieuwe aarde is als een wrijvingsloze, goddelijke dialectiek. Ongelofelijk, dat dat nader dan handen en voeten is.
