De betreurde verbrokenheid, die zelfs een rouwproces kan zijn bij een verloren vriendschap, geeft mensen het inzicht dat vriendschap eigenlijk iets heel kostbaars is. Dat het meer is dan een wederzijdse welwillendheid, dat het een bijzonder vitale vertrouwensband is. Een merkwaardige verbondenheid, die niet knelt en vrijwillig wordt aangegaan, zonder contractuele verplichtingen. Wel een diepe verbondenheid, gevoeld als een vriendschap voor het leven. Dat krijgt mogelijk een extra betekenis, namelijk voor ‘leven’ vanuit een ander veld van zijn. Als een leven niet ván deze wereld. En tóch in deze wereld. Als een waarde van Aquarius.
In de astrologie wordt het huis van Aquarius, het elfde huis, wel het huis van de vrienden genoemd. Daarin – in dat veld niet van deze wereld – is vriendschap een uitdrukking van eenheid en verscheidenheid, dat wil zeggen, er is ook plaats voor autonome entiteiten in verbondenheid met de medemens die lijdt onder de huidige polarisaties. Johannes zegt dat als volgt:
In het huis mijns Vaders zijn vele woningen. [1]
Op weg naar de vriendschap van Waterman hebben dichters en musici getuigd van
het bestaan van het veld niet-van-deze-wereld, dat het veld van de Ander is. Sommigen hebben het tijdloze, het 3D doorbrekende van dat veld aangevoeld als het ‘hier’ zijn en tegelijkertijd daar zijn waar de tijd lijkt te stokken. Waar de eeuwigheid lijkt in te breken in de tijd. Een veld waar een niet per se romantische eenheid bestaat, een veld dat het persoonlijke mét het onpersoonlijke toelaat. Een veld waar de Ander een metgezel is zoals in het gedicht ‘Vriend‘ van M. Vasalis [2] als volgt klinkt:
Vriend, metgezel, die meer en minder is
dan vader, moeder, minnaar, kind
hetzelfde als ik, maar anders
onafhankelijk en toegewijd
ouder, jonger van dezelfde tijd.
Trooster, die getroost kan worden
baken en verhanger van borden
broeder, maar van een andere moeder, zonder rivaliteit
met wie ik samenloop en die mij begeleidt.
Hij gunt mij om te leven en als ik dood
zou willen, geeft hij mij gelijk.
Soms is het, dat ik om hem alleen
verdragen blijf, wat zonder hem ondraaglijk scheen.
Zonder een enkele verplichting
loop ik en altijd in zijn richting.
Een veld waar ook een verbinding met de andere (de medemens) op een serene basis bestaansrecht heeft.
Nietzsche heeft dat veld gezocht in deze wereld en hij zag de kosmische dimensie van vriendschap, hij noemde dat Sterrenvriendschap, als enige uitkomst voor de vervreemding van elkaar die de westerse cultuur met zich meebrengt, nog ver voor de huidige polarisaties.
Hij zegt aan het einde van de paragraaf Sterrenvriendschap:
….ons leven is te kort en ons gezichtsvermogen te gering om meer te kunnen zijn dan vrienden in de zin van de verheven mogelijkheid. Laten we dus in sterrenvriendschap geloven, zelfs als we elkaars aardse vijanden moeten zijn. [3]
Anselm Kiefer Sternenfall 1995
Nu we op de drempel staan van ontluikende Aquariuswaarden biedt het huis van de vrienden een hoopvol perspectief op die sterrenvriendschap. Zeker als we beseffen dat we niet elkaars aardse vijanden te hoeven te zijn.
Een musicus die ons op weg kan helpen naar de creatieve Aquariuswaarde van strijdloosheid is de beroemde pianiste Maria João Pires, die onlangs aangaf:
Blijf weg van het gevoel dat muziek een wedstrijd is. [4]
Ontwikkel je zonder wedstrijdelement.
Het maakt zoveel kapot, je kunt niet muzisch zijn en een strijder.
Het idee van competitie, concurrentie en wedstrijd stelt het vuurelement als energiebron om te kunnen ‘winnen’ centraal. Een luciferisch gegeven. Maar de overwinning in het teken Waterman is juist niet die van een strijder, maar van creatieve strijdloosheid, gebaseerd op de energie van de muzen. Die energie vraagt niet om een sluitend verdienmodel dat door competitie, commercie en het wedstrijdelement aan de weg timmert. Met die elementen dood je eerder de vrije creativiteit dan dat je deze bevordert. Maria Pires:
Wie geen prijs wint, dat is de gelukkige. En wie wint, verliest zijn ziel.
Wie geen prijs wint, loopt de kansarm te blijven. De meest geniale componisten met hun zon in Aquarius zijn arm gebleven en in armoede gestorven (Mozart, Schubert). De relatie met geld verdienen is bij Maria Pires ook slecht te noemen, maar de creativiteit heeft daar niet onder geleden. Strijdt de Waterman die door de muzen bezocht is dan helemaal nergens voor? De strijdloosheid is in Aquarius geworteld in het niet-zijn. Je zou dus kunnen zeggen dat het niet-zijn het wapen is waarmee ‘gestreden’ wordt. Daarvoor is geen wapenindustrie nodig maar de ziel die geen prijs of profijt behaald heeft, de ziel die uit het onuitsprekelijke niet-zijn leeft. Dan kan de creativiteit ook vrij zijn en zich uiten op basis van vriendschap en samenwerken. Op een gelijkwaardig speelveld.
Want gelijkwaardigheid speelt een hoofdrol in de ontwikkeling naar Aquariuswaarden: onder- of bovengeschiktheid miskent de ware vriendschap.
Maar kun je dan geen lessen leren van een bovengeschikte?
Lessen leren, die formulering staat mij tegen
zegt Maria Pires.
Een goede les kun je niet geven of kopen. Ik wil een atmosfeer creëren waarin ik me op één level bevind met de leerling en we samen in de muziek antwoorden kunnen zoeken en vinden. We zijn in gesprek met de componist, die ons over de eeuwen heen zijn inspiratie aandraagt.
Die componist is bij haar vaak Mozart, tot wie ze tot twee keer toe is teruggekeerd, vanwege zijn geniale en magische inspiratie.
Bronnen:
[1] Johannes 14:2
[2] M. Vasalis,, Vriend, in De oude kustlijn, van Oorschot 2004
[3] Die fröhlicheWissenschaft 279, (1882/1886 KSA Band 3) vertaling overgenomen uit Doodgewone vrienden, Paul van Tongeren, Boom, Amsterdam 2021-11-30.
[4] ‘Perfectie en Jeugd zijn niet zaligmakend’, interview met Maria João Pires, NRC, cultureel supplement, 25 november 2021
