Meer en meer ontdekken we de wonderlijke samenhang van alle leven.
Er verschijnen boeken over het verborgen leven van bomen, hun uitgestrekte wortelstelsels en onderlinge communicatie. Over hoe bomen en schimmels samenwerken en ervoor zorgen dat de natuur als systeem, als geheel gedijt. Boeken met prachtige invalshoeken hoe mens en natuur verbonden zijn. De invloed van de zon, de sterren en het reinigend vermogen van de zee. De zenleraar Thich Nhat Hanh vertelt over hoe alles samenkomt in een wit vel papier – tijd, ruimte, aarde, regen, mineralen, zonneschijn, wolken, rivieren, warmte en mensen. De houthakker die de boom heeft geveld, de bladeren die de zon opvangen, de wortels die het regenwater opzuigen dat door de wolken gedragen werd. Met ontzag en grote verwondering hebben we het over resonantie en nemen wij energie- en trillingsvelden en de aanwezige samenhang waar.
In onze gecompliceerde en gefragmenteerde wereld hebben wetenschappelijke specialisaties ons een diepgaande kennis gebracht van de aarde en de mens. Tegenwoordig zien we hoe tussen de afgescheiden disciplines weer verbindingen en samenwerkende verbanden ontstaan. Het is belangrijk dat we ons bewust worden van die ongelooflijk bijzondere samenhang en eenheid in het leven en dat we inzien dat we elkaars samenwerking en kennis nodig hebben. Het vergroot onze visie en kijk op de wereld. Het laat onze plaats daarin zien en onze verantwoordelijkheid. Wat we doen, doet ertoe voor nu en later, niet alleen individueel maar voor het geheel.
Het is prachtig om te ontdekken dat in een wereld van grote verscheidenheid orde en systeem de vitaliteit en het grandioze evenwicht van het geheel waarborgen. En het is mooi dat hierover veel boeken worden geschreven, maar moeten er niet even zoveel boeken verschijnen over de kracht die ten grondslag ligt aan alle leven en die in staat is de veelheid te verpuren tot waar het ten diepste voor mensen in het leven werkelijk om gaat?
Leven is bewegen. Als we voorbijzien aan ons individuele leven zien we dat alle beweging zich voltrekt in een cirkel: de voedselketen, de kringloop van het water, leven en dood. En zoals kringen in het water veroorzaakt worden door een steen erin te gooien, zo komt, zegt Hermes Trismegistos iedere beweging tot stand door iets dat zelf onbeweeglijk is. Het is het onnoembare, onkenbare, voor ons niet te bevattene, waaruit het vuur van de geest voortkomt. Met het voorbeeld van de zon en de planeten legt Hermes uit dat het onbeweeglijke, stille midden beheersing, stabiliteit en evenwicht aan iedere beweging geeft. Al wat leeft, draagt volgens Hermes een vonk van dat vuur, van die geestelijke intelligentie, in het Chinese denken bekend als Tao’s spirituele essence. En rozenkruisers spreken van de goddelijke vonk, van gnosis, de innerlijke wijsheid en kennis in het hart. Is het dan mogelijk om de gehele onderlinge samenhang van het leven, van de wereld en haar mensen, om dit alles in één simpele, omvattende gedachte te kunnen naderen, misschien zelfs te begrijpen, zonder duizelig en overweldigd te worden?
De wijsheid van alle tijden raad je aan je te verbinden met de innerlijke kern in het hart. Wanneer je diep het hart binnengaat, voorbij alle kennis van de wereld, ontmoet je de gnosis, het kernvuur dat in je woont, dat je rechttrekt naar de verbinding met je innerlijk, dat sterkt, zuivert, heiligt en richting geeft. Daar tref je volgens Hermes ‘de meester van de beweging’ aan. Noem het geest, noem het Tao, God of Bijbels ‘het licht der lichten’, de Christus. Daar vind je heel dicht bij je zelf aanwijzingen hoe te leven op de plek waar je staat. En dat blijkt voldoende!
