Wzięłam małą roślinkę w ręce
i szepnęłam jej o jej nowym domu.
W ciszy, roślinka mówiła do mnie,
radosna i cierpliwa,
z całkowitym spokojem.
Ubrałam ją w biały, duży, kwietny wazon,
zrobiony z wody rzecznej, ognia i gliny.
Roślinka gasiła swoje pragnienie wodą i światłem
i delikatnie wyciągała gałązki w powietrze.
Siedziała spokojnie w kącie,
nie miała dla niej znaczenia pora dnia
czy było słonecznie, śnieżnie czy padał deszcz.
Każdego, kto do niej podchodził,
słuchała uważnie
z życzliwością i czułością,
i rzucała światło, bez osądzania,
na wszystko, co otrzymała,
pomagając każdemu poznać samego siebie
na drodze.
Pozornie nieruchoma, ale zawsze w ruchu,
z rytmem, który zna tylko natura.
W miarę jak rosła w górę,
by oddychać bardziej rozrzedzonym i czystym powietrzem,
sięgała głębiej w wilgoć matki ziemi,
wplatając w nią korzenie, by dotknąć minerałów i żywych stworzeń.
W zimie roślinka nie walczyła z zimnem,
cieszyła się niebieskim niebem i białymi górami.
Na wiosnę była olśniewająca,
ozdobiona pięknymi tęczowymi kwiatami,
wydzielała słodki zapach.
Chłonęła letnie słońce, a każdy, kto przechodził obok,
w jej zielonym baldachimie
znajdował odpoczynek.
Jesienią ubierała się w złoto i czerwień.
Jej dojrzałe owoce zabarwiały ziemię
uwalniając małe nasionka,
silnie kiełkujące tam, gdzie upadły.
Ta mała roślinka nigdy się nie urodziła ani nie umarła.
Żyje w ukryciu w naszych sercach.
Potrzebuje tylko tego, co niezbędne,
bez nadmiaru i braku czegokolwiek.
Jesteśmy jak światło tej małej roślinki
i, zjednoczeni, jesteśmy ogrodem
który rozkwita w naszych sercach.
I tak, gdy idziemy krok za krokiem,
na drodze rodzi się braterstwo,
prowadząc do jedynego źródła miłości i żywej wody,
aby przemienić wszystkich, aby przemienić całą ludzkość.
