Od zarania dziejów ludzkość posługiwała się liczbami, symbolami i figurami geometrycznymi dla opisywania i wyjaśniania tajemnic natury. W starożytności ludzie doświadczali liczb jako wartości duchowych, umożliwiających im zrozumienie porządku i siły strukturalnej stojącej za powstaniem kosmosu, Ziemi i pierwotnych form życia. Święta geometria to nauka, która w dzisiejszych czasach staje się na powrót obecna w świadomości ludzi. Jej rdzeń, różniący się znacznie od geometrii nauczanej w szkołach, bada język kształtów i proporcji występujących w przyrodzie. Przez wielu filozofów i naukowców „święty” język geometrii był i jest do dzisiaj postrzegany jako pierwotny język wszechświata. Starożytni nazwali go „świętym”, ponieważ jego punkty wyjścia pozostają niezmiennie te same. Studiowali oni jego prawa, by znaleźć pierwotne podstawy lub pierwotne proporcje rządzące kosmosem.
W dzisiejszych czasach podchodzimy do liczb trzeźwo, traktując je jako abstrakcyjne dane, którym nie warto poświęcać uwagi. Geometria i matematyka nie należą do ulubionych przedmiotów większości ludzi, jednak niniejszy artykuł nie dotyczy geometrii nauczanej w szkole. Rozkojarzony i rozproszony przez tysiące spraw, współczesny człowiek, utracił dostęp do pierwotnego znaczenia liczb. Gdy jednak uda nam się je odkryć, połączymy się z głęboką wiedzą. Za liczbami ukryty jest bowiem dostęp do praw i wewnętrznej struktury duchowej rzeczywistości. Są one odzwierciedleniem hierarchii duchowych i przebiegu rozwoju duszy, zarówno pojedynczego człowieka, jak i całej ludzkości.
Liczby zarządzają zarówno materią, jak i procesami tworzenia struktur w świecie duchowym. Pewna część tej wiedzy zostanie przedstawiona w tym artykule.
Liczb używa się zarówno do liczenia, jak i do opowiadania historii. Związek liczb z opowiadaniem widoczny jest w wielu językach, w których słowo „liczyć” i „opowiadać, relacjonować” należą do tej samej rodziny wyrazów. W języku angielskim mamy zatem czasowniki count i recount, w niemieckim zählen i erzählen, w holenderskim tellen i vertellen, we francuskim compter i raconter. W języku polskim powiązanie to widoczne jest w słowie cyfra i czasowniku szyfrować.
Słowo “cyfra”, oznaczające liczby od 0 do 9, wywodzi się z hebrajskiego wyrazu “sefira”, które można przetłumaczyć jako “światło”, “blask”. Liczba mnoga od słowa “sefira” to “sefiroty”. Dziesięć sefirot symbolizuje w naukach kabalistycznych dziesięć pierwotnych zasad. Są to tak zwane emanacje bóstwa, za pomocą których powstał cały stworzony świat. Widziane w ten sposób słowo “szyfr”, które trafiło do naszego języka poprzez arabskie “sifr” i łacińskie “cifra”, wskazuje na to, że liczby wywodzą się ze światła i duchowego świata. W naszym języku, jak również w języku francuskim, szyfr w dalszym ciągu oznacza rodzaj tajnego kodu, sekretnego klucza. A to naprowadza nas na fakt, że w słowach ukryte są liczby.
Ścisłe pokrewieństwo liczby i słowa ma fundamentalne znaczenie dla zrozumienia starożytnych języków, którymi napisany był m.in. Stary Testament, Nowy Testament i Tora. Za pomocą techniki, zwanej gematrią, która była bardzo popularna w starożytności, słowa i zdania powiązane były ściśle z wartościami liczbowymi, co służyło przekazywaniu określonych treści w zaszyfrowany, tajemny sposób.
Liczby są pierwotnymi siłami, ukazującymi obrazy pierwotnego życia oraz historię życia i świadomości. Opowiadają nam o tym. Jeśli rozumiemy liczby, możemy z nich odczytać wiedzę o naszej egzystencji, o ludzkim pochodzeniu, rozwoju i przeznaczeniu. W ten sposób liczba i szyfr, który w sobie zawiera, stanowi klucz do zrozumienia tego, co ukryte.
Studiując historię liczb, możemy jednocześnie poznać historię naszego rozwoju. Nasze postrzeganie istoty liczb zmieniło się z podejścia jakościowego, duchowego, na ilościowe i coraz bardziej materialne. W podejściu ilościowym, drugi, trzeci, i dalsze elementy dodawane są do jedności, tak że znajdują się one obok siebie i jedna liczba jest zawsze mniejsza lub większa od sąsiedniej. Celem tego podejścia jest ustalenie ilości wynikającej z pomiarów i określenie, która z liczb ma większą lub mniejszą wartość. Towarzyszy temu postawa nastawiona na powiększanie i porównywanie, czego jest więcej, a czego mniej, bazująca na żądzy posiadania, gdzie świat oceniany i oszacowywany jest na podstawie swoich wielkości i rozmiarów.
Podejście ilościowe:
1: I————– I
2: I————– I———— I
3: I————– I———— I————-I
Początkowo ludzie nie liczyli posługując się systemem dodawania, lecz dzielenia, stosując zasadę porządkującą, dzięki czemu nigdy nie wychodzili poza jedność, gdy mieli do czynienia z takimi wartościami jak dwa, trzy, itd. W tym podejściu wszystkie liczby są częściami lub aspektami jedności; są one ze sobą zawsze powiązane, i ich znaczenie wynika z powiązania z całością. Ogląd jakościowy pozwala na postrzeganie każdej istoty, każdej jednostki jako części całości i rozpatruje indywidualizm wyłącznie w połączeniu i spójnym związku ze wszystkim, co istnieje.
Podejście jakościowe:
1: I———————————————I
2: I———————I———————–I
3: I————–I————–I—————I
W serii, którą otwiera niniejszy artykuł, skoncentrujemy się na jakościowym podejściu do liczb.
ZERO
Zero zostało wprowadzone na Zachodzie dopiero w XII wieku. Początkowo nie było uważane za liczbę, ponieważ jego dodanie, lub odjęcie od innej liczby, nie powodowało zmiany jej wartości. Jednak stawiane za liczbą, zwiększa jej wartość; sprawia, że liczba staje się bardziej dynamiczna i bardziej znacząca. Ogólnie rzecz biorąc, z zerem spotykamy się jedynie wtedy, gdy przed nim ustawiona jest inna liczba.
Zero symbolizuje jednocześnie pełnię i próżnię, pustkę.
Zero, postrzegane jakościowo, odnosi się do tego, co absolutne, do niewyrażalnej istoty Boga, w całej Jego tajemniczości i obecności przed stworzeniem świata. Z pierwotnej nocy, stanowiącej ponadczasowe podłoże wszelkiej manifestacji, wyłoniły się pierwsze formy życia.
Cdn.
Źródła:
Ernst Bindel: “Die geistigen Grundlagen der Zahlen” (Duchowe podłoże liczb”)
Michael Stelzner, “Die Weltformel der Unsterblichkeit” (Światowa formuła nieśmiertelności)
