Twee soorten tijd voor twee werelden

In de precolumbiaanse Midden-Amerikaanse indiaanse traditie kende men twee soorten tijd, de Tonal en de Nagual.

Twee soorten tijd voor twee werelden

 

In de precolumbiaanse Midden-Amerikaanse indiaanse traditie kende men twee soorten tijd, de Tonal en de Nagual.

Tonal-tijd is de ‘real-time’ van het dagelijks bestaan. Daarin duurt een uur 60 minuten en die gebruik je voor planning en structuur om orde te scheppen in de rommelige onvoorspelbaarheid van het bestaan. Daar gebruiken we ons ego gestuurde gedachtenapparaat voor dat ons blijft voorspiegelen dat het leven maakbaar is. Een stad en een bedrijfsorganisatie leven in Tonal-tijd.

Nagual is vloeibare tijd. Innerlijke tijd. Daarin kan de tijdbeleving veel langer of korter duren. De Tonal is eendimensionaal. De Nagual heeft echter twee dimensies: de eigen innerlijke dimensie en daarachter nog een anderwereldse dimensie die alleen te bereiken is door eerst de eigen Nagual in te gaan.

Nagual is het reservoir van de intuïtie en de deur naar een bovenbewustzijn.

Als we niet af en toe even in Nagual tijd kunnen vertoeven worden we hyper, burned-out, ongelukkig.

De anderwereldse dimensie van Nagual werd ook het ‘onbekende oneindige’ genoemd dat niet in woorden weer te geven was. Het kon alleen innerlijk ervaren worden. Het is wrang-grappig dat men nu de Nagual op kunstmatige wijze probeert te scheppen via virtual reality-systemen. De naam alleen al.

Hoe loopt de weg van Tonal naar innerlijke Nagual, naar de bovenwereldse Nagual?

De eerste stap is gestaag onderzoek en absolute eerlijkheid naar wat je in jezelf tegenkomt, zowel aan hindernissen als aan spiritueel potentieel. Dat is een onderzoek vanuit onze ‘waarnemer’, het objectieve oordeelloze kijken met en van de ziel. Dat is een prachtig instrument: door die waarnemer kunnen we onszelf bekijken van een afstandje.

Dat is overigens heel wat anders dan onze innerlijke criticus, een sub-persoonlijkheid van het egostelsel, voor wie nooit iets goed of genoeg is.

Hoewel het schouwen van de ziel in en door de Nagual-stilte gebeurt is het desondanks zeer dynamisch. Het vraagt doortastendheid en moed om bezig te gaan (en door te gaan) met essentiële levensvragen als: ‘Wie ben ik (nog meer)? Wat is voor mij ‘leven’? Wat is mijn ‘waarheid’ over het en mijn bestaan en klopt dat? Wat blijft er van me over zonder mijn rollen en belangrijkheid? Waar zit mijn diepste spirituele kern en verlangen?”

Dit soort vragen komen vanzelf naar boven voor de zoeker in Nagual tijd. Houd elke vraag in de stilte van de ziel. De antwoorden zullen je ego niet erg bevallen. Want maskers en rollen worden helder. Blijf stil kijken en beantwoord de vragen niet met je denken.

Als het goed is verwijderen de vragen al je oordelen en overtuigingen over hoe het leven en de wereld en jijzelf zouden moeten zijn en kan als volgende stap de dimensie van de genadevolle stilte van de bovennatuurlijke Nagual haar uitwerking hebben. Zij creëert een andere werkelijkheid. De enige manier om daar in te verblijven is je eigen waarheden los te laten. En heel vermakelijk: zelfs je aannames over je spiritualiteit worden verteerd want die beschermen je tegen de overgave waarbinnen de echte spirituele ervaring plaats vindt.

Je beste reisgenoot is je oprechte verlangen naar de Waarheid. In de woorden van Roemi:

Wat onecht is verontrust het hart maar Waarheid geeft vreugdevolle kalmte. Door het venster tussen hart en Hart flitst het Licht dat waarheid van leugen onderscheidt.  Rumi – Masnavi II 2737

Reference: This article first appeared in Pentagram 2016 nummer 4

Print Friendly, PDF & Email

Deel dit artikel

Artikel informatie

Datum: oktober 14, 2019
Auteur: Joost Drenthe (Netherlands)
Foto: Pixabay CCO

Featured image: