Zich over een succes verheugen is iets anders dan zich de verdiensten ervan toe te eigenen. Zich het eerste ontzeggen is iets voor huichelaars en voor hen die het leven loochenen; zich het tweede gunnen is een genoegen voor kinderen – een genoegen dat hun zal beletten om mannen te worden.
Mensen als Bach, Beethoven, Mozart, Goethe en Schiller waren echte Europeanen en wereldburgers. Zolang je alleen als Fransman of Duitser opgroeit, ben je nog geen Europeaan. Bij een wereldparlement van culturen hebben wij uitgelezen mannen en vrouwen nodig. Op grond van hun wezen, hun wijsheid en hun onbaatzuchtigheid zou hun de conceptuele oplossing van bepaalde problemen worden toevertrouwd. Het zouden mensen en kunstenaars in het regeren moeten zijn, zoals Dag Hammarskjöld, in wie het visionaire heeft wortel geschoten,
schreef de beroemdste violist uit de vorige eeuw, Yehudi Menuhin, in een biografie over Dag Hammerskjöld.
Misschien zouden we allemaal moeten leren van deze kunstenaars, die de weg kennen tussen de visioenen en de werkelijkheid, die deze vaak moeizame weg dag in, dag uit gaan, die de hindernissen kennen en echte vooruitgang kunnen inschatten, met behulp van de overwinningen op de problemen waaraan zij zelf werken, en tevens door de overwinningen op zichzelf. Misschien zal dan in de mensen het kunstzinnige de overhand nemen op het dierlijk-politieke. De politiek berust nog te vaak op bepaalde begeerten van mensen. Het kunstzinnige daarentegen is het intuïtieve dat mij een hogere kracht lijkt te zijn,
aldus Menuhin.
Dag Hammarskjöld was een grootheid uit mijn kindertijd, eind jaren vijftig van de vorige eeuw. Tien, elf jaar was ik en ik luisterde iedere dag met rode oortjes naar het radionieuws. Bij zowat iedere nieuwsuitzending viel zijn naam; nooit negatief, eerder als een soort vredesduif die probeerde de in brand staande wereld bij elkaar te houden. Hij leek in mijn beleving de voorzitter van een soort wereldregering. ’s Zondags typte ik uit wat ik die week gehoord had. Zo heb ik van jongs af aan geprobeerd om mezelf schrijven te leren!
Nadat Dag Hammarskjöld in het nieuws steeds vaker in een adem genoemd werd met de strubbelingen rond de onafhankelijkheid van Congo en de diamantprovincie Katanga, en bijna permanent te horen was in het gezelschap van exotische, bijna niet neer te schrijven namen van Afrikaanse politici, verdween hij plots van de radar. Zijn vliegtuig was op weg naar Ndola in het huidige Zimbabwe neergestort en Dag had het niet overleefd. Zonder Dag hing er plots een grauwsluier over mijn prille bestaan als zelfbenoemde verslaggever. Dan toch maar beter een andere hobby gezocht.
Jaren later kwam ik Dag plots weer tegen. In de boekhandel, als auteur van het boek Merkstenen. Ik was verrast. Mijn vriendschappelijke gevoelens kwamen direct weer tot leven, zij het in een heel wat hoger octaaf en in een toonzetting die me nooit meer zou verlaten. Die vormelijke, gezag uitstralende diplomaat bleek er een dubbelleven op na te hebben gehouden. De ingetogen vrijgezel had al die jaren zijn inspiratie gevonden in een diepe, stille afzondering. Hij zou het zelf nooit beamen maar Dag bleek een type mysticus à la Johannes van het Kruis te zijn geweest, zonder klooster en kruis weliswaar, maar onbetwistbaar wel volledig in dienst van wereld en mensheid. Zijn innerlijke ervaringen had hij met veel stijl, waardigheid en fijngevoeligheid opgeschreven in dit spirituele dagboek waarover tijdens zijn leven vrijwel niemand iets te horen heeft gekregen. Toch heeft hij rekening gehouden met een postume publicatie ervan, zoals blijkt uit de brief aan Leif Belfrage – secretaris-generaal van Buitenlandse Zaken in Zweden – die bij het manuscript in zijn appartement in New York gevonden is:
Beste Leif,
Misschien herinner je je dat ik je eens vertelde dat ik toch een soort dagboek bijhield waarvan ik wilde dat jij het te zijner tijd onder je hoede zou nemen. Hier is het dan.
Ik begon eraan te werken zonder de gedachte dat iemand het ooit te zien zou krijgen. Maar door mijn latere lotgevallen, door alles wat er over mij gezegd en geschreven is, is de situatie veranderd. Deze aantekeningen geven het enige juiste ‘profiel’ dat getekend kan worden. En daarom heb ik in latere jaren rekening gehouden met de mogelijkheid van publicatie, hoewel ik doorging met voor mezelf te schrijven en niet voor een eventueel publiek.
Als je vindt dat ze het waard zijn om gedrukt te worden, heb je het recht dat te doen, als een soort ‘witboek’ over mijn dialoog met mezelf – en God.
Dag
De teksten, fragmenten, losse flarden, gedichten en gedichtjes, verzuchtingen of korte betogen uit Merkstenen [1] bestrijken Hammarskjölds studententijd en zijn volledige arbeidzame leven. In de eerste teksten neemt hij afscheid van de ‘oude geloofsbelijdenissen’ die nog gebaseerd zijn op principes en idealen uit een voor ons verre tijd, ver verwijderd van de problemen waarmee de mens van de twintigste eeuw te maken kan krijgen.
Mijn weg is geen breuk met deze idealen. Integendeel, ik ben gaan begrijpen dat ze ook geldigheid bezitten in onze wereld van tegenwoordig. Ik wilde oprecht en ronduit een persoonlijk geloof opbouwen in het licht van de ervaring en van eerlijk nadenken. Deze inspanning heeft mij teruggebracht bij mijn uitgangspunt. Nu erken en onderschrijf ik onvoorwaardelijk dezelfde overtuigingen die eens aan me waren overgeleverd. [2]
Dag had dus zijn ‘oude’ van huis uit meegekregen geloof afgezworen en had er een nieuw geloof voor in de plaats gekregen, een geloof dat geheel toegesneden was op de actualiteit van de twintigste eeuw.
Uit de generaties van soldaten en regeringsambtenaren van vaderskant erfde hij de instelling dat niets meer voldoening kan schenken dan een
leven van onbaatzuchtige dienstbaarheid aan je land of aan de mensheid. [3]
Aan moederskant zaten wetenschappers en geestelijken aan wie hij de instelling ontleende dat in de
zeer radicale zin van het evangelie alle mensen gelijk waren als kinderen van God en door ons tegemoet getreden en behandeld moesten worden als onze meesters in God’. Geloof ziet Dag als een toestand van de geest en van de ziel. Hij komt vaak terug op de Spaanse mysticus Johannes van het Kruis die onder geloof verstaat ‘de vereniging van God met de ziel. [4]
In de beginjaren (1925-1930) getuigen de vaak tamelijk cryptische, vaak om herlezing vragende teksten van een geleidelijk ontkiemende geestelijke rijkdom. Aanvankelijk leek de afzondering sterker dan de behoefte aan contact:
De stilte is de ruimte rond iedere handeling en ieder samenleven als mensen. De vriendschap eist geen woorden – het is een eenzaamheid, bevrijd van de angst der eenzaamheid. [5]
Maar wat later breekt het besef door dat men anderen
als doel dient te behandelen en nooit als middel
en dat
heel mijn wezen een werktuig wordt van dat in mij dat meer is dan ik. [6]
De hoofdpersoon komt ‘aan de grens’ (1951) en dat formuleert hij zo:
Als je zover gereikt hebt dat je geen antwoord meer verwacht, zul je eindelijk zo kunnen geven, dat de ander kan ontvangen – en zich over het geschenk kan verheugen. Wanneer de minnaar zelf bevrijd is van afhankelijkheid van zijn geliefde, door rijping van de liefde tot een schittering, waarvan het wezen zijn eigen ontbinding in licht is, dan zal ook de geliefde voltooid worden omdat zij vrij wordt van haar minnaar. [7]
Op het eerste gezicht is dit geen gemakkelijke kost maar duidelijk wordt in ieder geval dat de hoofdpersoon tot een grens – een omslagpunt is gekomen.
Dat omslagpunt – mogen we het wedergeboorte noemen? – staat misschien wel in retrospectief weergegeven in een schitterend fragment dat tijdens Pinksteren 1961 is geschreven:
Ik weet niet wie – of wat – de vraag stelde. Ik weet niet wanneer hij gesteld werd. Ik herinner me niet dat ik antwoordde. Maar een keer antwoordde ik ja aan iemand – of iets.
Uit dat moment komt de zekerheid voort dat het bestaan zinvol is en dat mijn leven daarom, in onderwerping, een doel heeft. Uit dat moment wist ik wat het is ‘niet terug te zien’, ‘zich niet te bekommeren om de dag van morgen. [8]
Hier opent zich de weg die gedragen wordt door de paradox van het christendom:
Geleid door het labyrint bij de Ariadne-draad van het antwoord, bereikte ik een tijd en een plaats waarop ik wist dat de weg tot een triomf voert, die ondergang is, en tot een ondergang die triomf is, dat de prijs voor de levensinzet smaad is en de diepte van de vernedering de verheffing is die voor de mens mogelijk is. [9]
Zeer beeldend verwoordt de auteur vervolgens zijn innerlijke opgang tot het Licht.
Op de weg die volgde, leerde ik, stap voor stap, woord voor woord, dat achter iedere zin van de held van het evangelie een mens staat en de ervaring van een man. Ook achter het gebed dat de kelk aan hem voorbij mocht gaan en de belofte hem te ledigen. Ook achter ieder woord op het kruis. [10]
De eerste belangrijke bron voor zijn denken vindt hij in de ethiek van Albert Schweizer, de bevlogen zendingsarts van het door hem beroemd geworden ziekenhuis in het afgelegen Lambarene in Gabon. [11]
In deze ethiek wordt het ideaal van de dienstbaarheid geschraagd door een fundamentele gerichtheid op de mens, zoals die verkondigd wordt door het evangelie – terwijl het die gerichtheid ook steunt. In dit werk vond ik ook een sleutel die voor de moderne mens de toegang opent tot de wereld van het evangelie.
Ook door de filosoof Martin Buber die hij een paar keer in Jeruzalem opzocht en Albert Einstein heeft hij zich laten verrijken. Hij was in de laatste weken van zijn leven drukdoende met de vertaling van Bubers hoofdwerk Ik en Jij [12].
Een tweede bron vormen de geschriften van de grote middeleeuwse mystici, met name Meister Eckhart. Bij hen vond Dag Hammarskjöld een antwoord op de vraag hoe een mens een leven van actieve maatschappelijke dienstbaarheid kan verenigen met een harmonisch innerlijk leven ‘als lid van de gemeenschap van de geest’.
De mystici hebben,
aldus de auteur,
in eenvoud van geest en in gerichtheid naar binnen de kracht gevonden om ja te zeggen tegen ieder appel dat de behoeften van de naasten op hen deden en om ook ja te zeggen tegen alles wat het leven voor hen meebracht als ze de roep van hun plichtsbesef volgden. Liefde betekende voor de mystici eenvoudig ‘een overvloeien van de kracht’, waarvan ze zich vervuld voelden wanneer ze leefden in de ware zelfvergetelheid. Deze liefde vond zijn natuurlijke uitingsvorm in een onvoorwaardelijke plichtsbetrachting en in een levensaanvaarding zonder voorbehoud – wat dit persoonlijk voor hen ook meebracht aan spanningen, lijden of geluk. [13]
Hoe kunnen we het leven van deze Dag Hammarskjöld nu nader inkleuren? Kunnen we dichter bij de mysticus en ethicus Hammarskjöld komen?
Op zijn elfde jaar schreef hij op een notitieblad:
Op een dag, toen je geboren werd, was iedereen blij – alleen jij huilde. Leef zo dat in je laatste uur alle anderen huilen en jij de enige bent die geen tranen te verliezen geeft. Dan zul je rustig de dood tegemoet gaan wanneer hij komt.
Deze tekst rustte een leven lang in de bijbel die hij van zijn moeder had gekregen. Na zijn gewelddadige dood in Afrika, waarbij hij omkwam bij een door de Geheime Dienst geënsceneerde operatie met de bizarre naam Celeste (de hemelse, de goddelijke) werd het in zijn appartement gevonden naast zijn manuscript voor Merkstenen.
Hij zou altijd Dag genoemd worden, een Oudgermaans woord voor ‘de tijd van het licht’. Een naam als een levensprogramma: hij zou in de meest knellende politieke situaties telkens weer met verlichtende, bevrijdende inzichten komen. Op zijn eenentwintigste schreef hij aan een trouwe jeugdvriend:
Ik heb in de gewone betekenis niet de minste eerzucht; examenbeoordelingen en dergelijke interesseren me niet, maar toch heb ik wanhopige haast. Waarom? Uitsluitend omdat ik iets wil betekenen voor de mensheid, iets wil doen.
Niettemin studeerde hij vier jaar later cum laude af in rechten, filosofie en economie!
Aan het begin van zijn arbeidzaam leven werkte hij lang als een bij velen opvallende medewerker bij het Zweedse Werkloosheidscomité van de stichting SIGTUNA – Grieks voor ‘leven in ballingschap’… Allerlei hoge functies in de politiek bekleedde hij, maar hij werd nooit lid van een politieke partij. Als het erop aankwam, koos hij altijd innerlijk partij voor de Christus. Op 31 maart 1953 werd hij tot secretaris-generaal van de Verenigde Naties gekozen met een ongekende meerderheid: 57 van de 60 stemmen!
Meisjeskleren
Tot het begin van de zeventiende eeuw was de familienaam Michaelsson. In 1610 werd de familie in de adelstand verheven met een eigen familiewapen: een schild (skjöld) met daarop de rijkskroon en twee elkaar kruisende hamers (hammar).
De kleine Dag groeide op in het kasteel van de stad Uppsala (betekenis: de ‘opperzaal’). Met zijn vader had hij een afstandelijke maar respectvolle relatie. Zijn moeder zorgde voor de warme huiselijkheid. Misschien verlangend naar een meisje kleedde ze de kleine Dag in meisjeskleren. Misschien besefte het sensitieve moederhart dat in dit wezen jongen en meisje al verenigd waren en dat zij voorvoelde welke grootse taak dit kind te wachten stond. Hij zou nooit trouwen, nooit kinderen krijgen of bekende liefdesrelaties met een vrouw of man beleven. Hammarskjöld leefde in dienst van een ‘bovenpersoonlijk doel in dienst van wereld en mensheid, geïnspireerd door middeleeuwse mystici voor wie zelfovergave de weg was tot zelfverwerkelijking’. Die weg kon hij het best bewandelen door een leven alleen en door permanente innerlijke gerichtheid, zoals hij zei in een radio-interview met een Canadese zender.
Later heeft hij zijn zelfverkozen levenspad op schrift nog eens verhelderd:
Het leven heeft alleen waarde door de inhoud die het heeft – voor anderen. Mijn leven zonder waarde voor anderen is erger dan de dood. Daarom – in deze grote eenzaamheid – allen dienen. Daarom: hoe onbegrijpelijk groot is alles wat mij geschonken is, hoe nietig datgene wat ik offer. Dit vuur van het lichaam loutert het tot reinheid. Naar de scheppingsdaad van het offer leid ik mezelf, in plaats van naar de scheppingsdaad van de lichamelijke vereniging – in een bliksemschicht van dezelfde verblindende kracht. [14]
De combinatie van vrouwelijke kleding voor een jongen, een zelfopofferend leven voor een bovenpersoonlijk doel en de keuze voor een leven-alleen, doen denken aan wat Carl Gustav Jung schrijft over
de individuele mens die in zijn innerlijke en uiterlijke wereld een evenwicht heeft bereikt met een vruchtbare interactie tussen beide, en tevens tussen de mannelijke en vrouwelijke aspecten van zijn psyche.
Het doet ook denken aan logion 22 uit het Thomasevangelie:
Als je het mannelijke en het vrouwelijke een en hetzelfde maakt
zodat de man niet meer een man is en de vrouw niet meer een vrouw
(…) dan zullen jullie ingaan tot het Koninkrijk.
Het maakt me stil als ik me voorstel hoe het persoonlijke leven van deze onvermoeibare vredestichter moet zijn geweest. Steeds maar onderweg om op allerlei plaatsen in de wereld te pogen om het ogenschijnlijk onverenigbare te verbinden, daarvoor geëerd maar ook vaak verguisd worden en dan weer ‘naar huis’. Thuiskomen in dat kille appartement in New York, nooit een warm welkom, geen warme omhelzing… Of misschien toch, in de stilte van zijn hart breekt bij binnenkomst onmiddellijk het verwarmende besef door dat er het Licht is en dat er niets tussen hem en het Licht staat, vooral op deze plek niet. Juist dan moet het balsem voor de ziel zijn om weer wat merkstenen uit te schrijven, teksten waarvoor onder de reizen vaak geen gelegenheid was: diep doorvoelde zielesignalen die hij achterlaat voor wereld en mensheid. ‘Merkstenen’ zijn steenmannetjes die reizigers in onherbergzame streken bouwen om het pad dat ze hebben afgelegd terug te kunnen vinden… Als we al deze gegevens overzien en bundelen, dan ontvouwt zich hier een beeld van Dag Hammarskjöld als een eigentijdse, rondtrekkende kathaarse parfait die vermomd was als een topdiplomaat.
De wereld zal nauwelijks merken of zich lang herinneren wat wij zeiden maar het kan nooit vergeten worden wat wij deden,
aldus Hammarskjöld in zijn inaugurele rede (1953) als secretaris-generaal. In een wereld die kommert van nood bestaat schreeuwend veel behoefte aan persoonlijkheden van zijn kaliber, mensen met een groot irenisch verbindend leiderschap, mensen die kunnen uitgaan van een innerlijke visionaire kracht en die doen en zijn, moreel gezag en ontzag in zichzelf verenigen.
Het meest verheven gebed van de mens is niet opgedragen aan de overwinning maar aan de vrede,
was de centrale boodschap bij zijn ambtsaanvaarding.
Die zin kreeg een verlengstuk in de beeldentuin rond het gebouw van de Verenigde Naties in New York. Ieder land kon en kan daaraan een bijdrage leveren. Sinds 1959 staat in die tuin een imposante, door de toenmalige Sovjet-Unie geschonken sculptuur van de in Dnipro (Oekraïne) geboren beeldhouwer Yevgeny Victorovich Vuchetich (1908-1974). Op het beeld van deze Russische bijdrage staat een bekende tekst uit de Heilige Taal (Jesaja 2:4):
Laat ons zwaarden omsmeden tot ploegscharen.
De toelichting maakt duidelijk hoe we dit moeten uitleggen:
In het kunstwerk wordt het verlangen van de mens uitgebeeld om een einde te maken aan alle oorlogen, en wel door wapens van dood en vernietiging om te zetten in productieve werktuigen die de mensheid meer tot heil strekken.
Bronnen:
[1] Dag Hammerskjöld, Merkstenen, 1963 erling_one_sided.indd (daghammarskjold.se)
[2] ‘Old creeds in a new world – a statement of belief.’ In: W. Foote (ed.), The servant of peace. Dag Hammarskjöld speeches, Stockholm 1962
[3] Ibid
[4] Dag Hammarskjöld, Hjalmar Hammarskjöld, In Servant, p. 63
[5] Merkstenen 25 (1925-1930)
[6] Merkstenen 49 (1950)
[7] Merkstenen 61 (1951)
[8] Merkstenen 148 (Pinksteren 1961)
[9] Ibid
[10] Ibid
[11] Albert Schweitzer (1875-1965) was een mondiaal gerespecteerde, veel publicerende Duitse arts, luthers theoloog, filosoof en musicus. Hij zette rondom een zendingspost in Lambarene samen met zijn vrouw Helen een ziekenhuis op waar hij jarenlang de enige specialist was en duizenden mensen behandelde. Deze vorm van praktische naastenliefde en van ontwikkelingshulp avant la date sprak zeer tot de verbeelding in de christelijke wereld. Hij schreef indringende pamfletten tegen de nucleaire wedloop die West en Oost in de jaren vijftig en zestig steeds meer in zijn greep begon te krijgen.
[12] M. Buber, Ik en Jij, 1923
[13] Canadese radio in 1954
[14] Merkstenen 150
