Poetycka książka obrazkowa: Drzewo z uchem autorstwa Annet Schaap [i] opowiada o małym chłopcu, który ma coś do powiedzenia, ale nigdzie nie znajduje słuchającego ucha.
Mały ptaszek radzi mu, aby udał się do „najwyższego drzewa” w parku. Drzewo to ma w swoim pniu ucho i to nie byle jakie ucho. Jest to ucho, które naprawdę słucha. Słyszy, jak rośnie trawa, słyszy szelest wiatru, a jeśli wsłucha jeszcze lepiej, to słyszy, jak jego korzenie wnikają w ziemię, jak rosną, bezszelestnie, coraz głębiej.
Kiedy chłopiec przybywa na miejsce, cały szereg żuków, chrząszczy, myszy i stonóg stoi już przy drzewie, czekając na swoją kolej, by opowiedzieć swoją historię. Przyzwyczajony do hałasu miasta chłopiec nie słyszy ich łagodnych głosów, które rozbrzmiewają w żałobnym owadzim orszaku. Mówią o Trude, zmarłym żuku.
Chłopiec swoimi dużymi stopami depcze po zwierzętach i martwym żuczku. Zwierzęta są oburzone, myślą, że jest on „niegrzecznym, niezdarnym ludzkim dzieckiem”. A potem słuchają, co on, „ten wielki barbarzyńca” ma do powiedzenia. Wolno mu opowiedzieć swoją historię. Drzewo nachyla ku niemu ucho.
I wszyscy, którzy opowiadają mu swoją historię, czują, że słucha jej ziemia, niebo i gwiazdy. Jest ona rozumiana przez głębię, przestrzeń, czas.
Wzrastamy, gdy jesteśmy naprawdę wysłuchani. Czytamy, że ten, kto nie jest słyszany, pozostaje mały. Ważne jest, aby znaleźć ucho słyszące lub samemu je zaoferować. Gdzie opowiadasz swoją historię? Gdzie umieszczasz swoje ucho?
Ucho składa się z trzech współpracujących ze sobą części. Małżowina uszna, część ucha zewnętrznego, odbiera dźwięki przez cały dzień. Ucho środkowe pochłania drgania za pomocą błony bębenkowej i kosteczek słuchowych. Drgania są przekazywane do ucha wewnętrznego, do ślimaka, trzeciej części, która jest kanałem spiralnym wypełnionym płynem i zawierającym tysiące rzęsek. Nerw słuchowy przekazuje dźwięk do mózgu, gdzie jest on rozpoznawany i tłumaczony na „słyszenie”. Wibracje podążają drogą z zewnątrz do wnętrza. Nasze ucho jest umieszczone w świecie. Czasami jesteśmy całym uchem. Czasami słuchamy połową ucha i to, co słyszymy, wchodzi jednym uchem, a wychodzi drugim. Ale dzieje się tu o wiele więcej niż tylko słyszenie dźwięków. Dźwięki tworzą następnie obrazy. Widzimy je na przykład, gdy słyszymy melodyjną muzykę. Pierwotne rytmy wprawiają nas w ruch. Podczas czytania mamy tendencję do błądzenia myślami. To, co słyszymy, wywołuje w nas nowe obrazy. Możemy też dać ucho przyjacielowi, drugiej osobie, oczekująco, zaciekawiająco, pocieszająco, uważnie, czule. Ucho jest bardzo szczególnym organem.
Kto wymodelował gałkę oka? Kto wydrążył otwory nosa i uszu?
Jeśli chcesz dostrzec Boga w śmiertelnych istotach żyjących na lądzie oraz w głębinach, to pomyśl, w jaki sposób rozwija się człowiek w łonie matki. Zastanów się uważnie nad mistrzostwem tego stawania się i naucz się, kto jest budowniczym tego pięknego i boskiego obrazu człowieka.[ii]
Tak jak z „nieruchomej istoty” rozbrzmiewa pierwsza wibracja jako Słowo, w którym zawarty jest plan wszelkiego stworzenia, a następnie staje się ono Światłem, zostaje obdarzone duszą i przyjmuje Życie w formie, tak też uszy są pierwszymi zmysłami, które podczas rozwoju dziecka w łonie matki stają się aktywne, następnie oczy, a po nich zmysł dotyku: małe nóżki, które kopią, pełne życia. Tak więc najpierw pojawia się ucho, a potem oko.
Wezwanie Gnozy rozbrzmiewa poprzez wszystko jako potężna wibracja. Wrażliwe serce reaguje, współbrzmi z wezwaniem dzięki obecnej w nim boskiej iskrze. Jeśli przyłożysz ucho do serca, wychwycisz subtelne dźwięki gnozy. Wewnętrzny słuch tworzy obrazy, generuje głębokie pragnienie. Daje ci wskazówki, jak iść ścieżką. Słuchanie serca jest początkiem wglądu, jest drzwiami prowadzącymi do wewnętrznej wizji.
Ten, kto nie chce słuchać, musi poczuć,
to znane powiedzenie. Mówi ono, że ten, kto nie słucha głosu duszy, będzie musiał przejść ścieżkę doświadczenia ze wszystkimi przynależnymi do niej wzlotami i upadkami, dopóki ucho nie zostanie przyłożone do serca.
W sercu ucho uczy się poznawać delikatny szept duszy. Do tych, którzy rozwijają ten wewnętrzny zmysł, którzy potrafią prawdziwie słuchać, Słowo, Boski Plan, może znaleźć wejście, ponieważ
mają oni uszy do słuchania i oczy do patrzenia.
Nie odmawiają już słuchania. Nawet jeśli grozi im przygnębienie, zachowują odwagę.
Drzewo z uchem słyszy każdy szept w parku i daleko, daleko poza nim. Zwierzęta mogą na nim polegać.
Hermes kieruje się, modląc się całą swoją duszą i mocą, do uniwersalnego ucha, które naprawdę słucha, do niewysłowionej istoty:
Użycz mi swego ucha, mnie, który proszę, abym nigdy nie został odłączony od Gnozy, od prawdziwego poznania, które właściwe jest mej rdzennej istocie.
Pochyl się nade mną i napełnij mnie Twoją siłą; z pomocą tej łaski będę niósł światło wszystkim z mojej rasy, żyjącym w niewiedzy. [iii]
W głębi, w przestrzeni, poprzez czas, historia każdego, każdy stan bytu, jest słyszany i otoczony światłem. Ten, kto słyszy i słucha, nie pozostaje mały, lecz rośnie, staje się ogromny w świadomości duszy i ducha.
___________________________
[i] Annet Schaap (1965) jest holenderską ilustratorką. Zilustrowała około dwustu książek dla dzieci. W 2017 roku zadebiutowała jako pisarka książką dla dzieci Lampje [Lampka]. Książka została wyróżniona nagrodą Gouden Griffel. Otrzymała również wszystkie ważne nagrody, jakie mogła zdobyć. De boom met het oor [Drzewo z uchem] ukazało się w 2019 roku.
[ii] J. van Rijckenborgh, Pragnoza Egipska, tom 2, rozdział 30, wersy 20 i 21, wyd, drugie popr., Instytut Rozekruis Pers, Wieluń 2020.
[iii] J. van Rijckenborgh, Pragnoza Egipska, tom 1, rozdział 4, wers 73, wyd, drugie popr., Instytut Wydawniczy Rozekruis Pers, Wieluń 2016.
