Inteligencja życia, objawiająca się w naturze, budzi się w człowieku do świadomości samej siebie i staje naprzeciw niego. Ukazuje się na przykład w krajobrazie, drzewie, kwiecie, owocu czy grzybie.
PODCAST
Odkrycie tego, co oczywiste
„Trzy rzeczy pozostały nam z raju: gwiazdy nocy, kwiaty dnia i oczy dzieci.”
— Dante Alighieri
Inteligencja życia, objawiająca się w naturze, budzi się w człowieku do świadomości samej siebie i staje naprzeciw niego. Ukazuje się na przykład w krajobrazie, drzewie, kwiecie, owocu czy grzybie. Podczas rysowania artysta bada to, co jawne i oczywiste. Dzięki uważnemu spojrzeniu, niezbędnemu przy rysowaniu, dociera do niezgłębionych przestrzeni bliskości, obecnych w każdej widzialnej formie.
Rysując i dziwiąc się, wchodzi w kształt – jak do kaplicy, która jest jednocześnie laboratorium postrzegania. Tam, poprzez uważne i badawcze oglądanie formy, otwierają się drzwi do uniwersalnych sił, które ją ukształtowały. Ze zdumienia rodzi się pytanie: jaka inteligencja działa tutaj?
Takie spojrzenie na dzieło stworzenia może inspirować ducha ludzkiego. O ile jest on gotów przyjmować i nauczyć się sięgać wzrokiem do samych źródeł – tam, gdzie z płodnego chaosu rodzi się uporządkowany kosmos, w którym objawia się Logos. „Jeśli chcesz rozpoznać to, co niewidzialne, zanurzaj się coraz głębiej w to, co widzialne” – mówi Kabała.
Na przykład w kwiaty.
„Trzy rzeczy pozostały nam z raju: gwiazdy nocy, kwiaty dnia i oczy dzieci” – jak mówi Dante Alighieri.
W kwiatach zapisane są ruchy planet. Wenus i Ziemia kreślą w swoim biegu wokół Słońca pięcioramienną gwiazdę w kosmicznej przestrzeni. [1] Pięcioramienna gwiazda – pentagram – zawiera proporcje Złotego Podziału, który objawia się w każdej róży, a także w ludzkim ciele, będąc podstawą samego postrzegania. Pentagram tworzy swobodne, a zarazem precyzyjne pole rezonansu – harmonii i zgodności.
Gdy patrzymy na kwitnącą łąkę, patrzymy jednocześnie w gwiaździste niebo. Kwiaty są misternymi naczyniami niemal nadziemskiej doskonałości. Są owocami światła. Dla kwitnących roślin nie ma nieodpowiedniego miejsca – czy będzie to stos odpadów, czy ruiny – by nie mogły otworzyć swych barwnych kielichów ku światłu i obdarzyć nadzieją nawet pustynie. Nie widzimy tu nic słodko-kiczowatego, lecz potężną, przenikającą całą ziemię subtelną, inteligentną manifestację. Jest to harmonia przeciwieństw, które dopełniają się w niezliczonych formach i barwach, niosą w sobie uzdrawiające siły i samym swoim widokiem karmią oraz radują. A czymże jest prawdziwa radość, jeśli nie konieczną manną na pustyni – pokarmem bogów.
_______________________
[1] Figura ta powstaje, gdy wyobrażone linie łączące Wenus i Ziemię nanosi się co trzy dni, powtarzając to 1000 razy.
