Het geheimvolle in de mens
Bij het zomerfeest zat ik naast de man.
Zijn stem – ook al kon ik door het lawaai en vanwege zijn zachte woorden hem nauwelijks verstaan – ken ik,
hij die vreselijk lijdt in het verpleeghuis,
hij die agressief wordt als mensen hem niet begrijpen,
hij, vaak nors, een klager,
zijn hoofd vaak diep gezonken als hij zit.
Zijn ziel weent.
Hij handelt steeds tegen zijn innerlijk in.
Hij kan niet anders, hij is zijn eigen gevangene,
hij is zijn eigen tegenstander.
Ik zie het aan de uitdrukking in zijn ogen, de spiegels van zijn ziel.
Zijn lichaam lijdt ook.
En – hoe verwonderlijk – ik voel een diepe verwantschap met hem,
als een liefde, onverklaarbaar.
Ik zit aan de computer, hij kijkt naar mij.
Zwijgen is goud.
Als ik iets tegen hem zeg is het vaak geen goud,
met humor is hij niet bereikbaar.
De blikken zijn genoeg.
Niet spreken is heilzamer.
Misschien ontdooit het ijs, en geschiedt het wonder.
Ik geloof aan de vervulling van zijn wensen,
dat hij weer gezond wordt.
Ik zaai liefde in zijn hart,
geduld, volhouden.
En het onverklaarbare wordt openbaar
het geheimvolle in de mens.
Opnieuw herkennen van een ziel
Onopzettelijk, zonder erover na te denken,
zorgde ik voor één bewoner in het verpleeghuis intensiever als voor andere bewoners.
Bij hem had ik het engelengeduld waar mijn collega’s een beetje gebrek aan hadden.
Ik nam hem overal mee heen in het verpleeghuis.
Naar het carnavalsfeest, of een beetje wandelen,
of aan de vleugel waar ik op speelde,
naar het café om chocola te kopen.
Ondanks zijn dementie
las zijn ziel de mijne.
Onze handen hielden elkaar vast.
Zelfs bij de “naar een andere wereld vertrokken” personen
zocht ik hem later op.
Hij, met moede blik, keek mij voortdurend aan.
“Ik ken je altijd al”, waren zijn woorden.
Is hij een zielsverwant van mij?
O, deze dankbaarheid!
Diepe liefde is sterker dan al het onvolmaakte op deze aarde.
Het eeuwige licht op door de mens.
Het kan intenser worden als
de-mens, het niet-verstand, in de plaats komt van het verstand,
ook al is het – zoals de mensen het definiëren – ziekte-afhankelijk.
Het wezenlijke kan op de voorgrond treden.
Dat is diepe genade.
…
Innerlijke schoonheid schijnt door de oude mens heen.
Innerlijke schoonheid licht op door de vertwijfelde mens,
maar ook door de zieke mens.
De ziel wordt openbaar door de ogen,
door de vibratie van de stem.
Ook de druk van de handen kan iets van het geheim van de mens meedelen.
