D (Arabier): Wie ben je?
CR: Ik heet Christiaan Rozenkruis.
D: Gaat het niet goed met je?
CR: Jawel. Ik ben net in de graftombe van uw grote meester Ibn al-‘Arabi geweest.
D: Maar je ziet er helemaal niet goed uit. Je gezicht is helemaal groen.
CR: Je hebt gelijk; ik ben nog niet helemaal mezelf.
E (Arabier): Hier, vriend, neem een kop thee en vertel.
CR: Ik stond aan het graf van jullie grote leraar… Een wonderbaarlijk bouwwerk… Er waren ook veel moslims. Ik was helemaal in mezelf verzonken.
***
CR: En plotseling… werd ik door een kracht aangegrepen. Op de een of andere manier trad ik buiten mezelf… Ik was mezelf niet meer… ik nam mezelf waar… maar anders dan voorheen. Ik beleefde iets wat ik nog nooit had meegemaakt… ik was in een andere wereld.
E: Mijn vriend, misschien heb je Chidr ontmoet.
Natuurlijk… je was bij het graf van de grote meester. En Ibn al-‘Arabi staat altijd in contact met Chidr. Chidr was de belangrijkste leraar. Drink nog wat en eet – en vertel.
Je moet een bijzonder mens zijn.
CR: Wie zou ik ontmoet hebben? Wie is die Chidr?
D: Dat is hij, die voor onze meesters de deur heeft geopend naar de wereld van de onsterfelijken, die hen door de berg van de geest voert, de berg Qaf.
E: Chidr is een dienaar van de heilige geest. Meestal kan hij niet worden gezien; soms maakt hij zich zichtbaar. Hij helpt ook veel gelovigen, als zij in nood zijn.
CR (nadenkend): Ik werd uit mijzelf getild, in een wereld getild die ik wel al had leren kennen, maar die ik nog niet zo duidelijk had waargenomen.
Ik voelde me als bij de hand genomen. Ik zag de redenen, de oorzaken van veel wat hier gebeurt…
Daar zijn gebieden vol van leven… hoge gebieden… en lage…, ook donkere.
***
E: Mijn geliefde broeder, Chidr heeft je bij de hand genomen.
CR: Ik verbleef in hoge werelden… graag was ik daar langer gebleven, maar het ging niet. Ik was er niet volledig op voorbereid. Ik zag iets, duidelijker dan ooit tevoren… (peinzend) …de mens heeft een grotere opdracht dan wij denken.
En plots hervond ik me weer aan het graf van van Ibn al-‘Arabi staand.
D: Misschien word jij zelf nog wel eens moslim.
CR: Nee, nee, nee. Maar ik realiseer me dat er bij jullie meesters zijn van wie ik iets kan leren. Ik ben christelijk en dat blijf ik natuurlijk, maar ik weet nu dat jullie meesters mij iets willen laten zien.
D: Ibn al-‘Arabi schrijft dat hem het gewaad van Chidr verleend werd, dat is het onsterfelijke lichaam.
CR: Ik kon niet alles begrijpen wat ik heb gezien… maar mijn hart opende zich wijder dan ooit tevoren. Ik weet nu dat het hart kan zien… Een totaal nieuw schouwen en begrijpen is mogelijk.
E: Je bent niet voor niets hierheen gekomen.
CR: Wat ik ook opmerkte: in de hoge werelden van de ziel heerst er geen strijd tussen islam en christendom. Daar komen die wegen samen. (Denkt even na.) Daar bestaat er een nauwe samenhang. Maar, men moet deze wegen gaan…
D: Je bent een geroepene, broeder van me. Chidr heeft de poort voor je geopend. Chidr, dat is Elia, de onsterflijke. Hij heeft van het water des levens gedronken. En hij voert anderen naar diezelfde bron.
E: Men zegt dat religies daar zijn als bloemen in de wei.
CR: Dat is een mooi beeld. Maar thuis zou ik zoiets niet durven zeggen.
D: Het Koninkrijk Gods bestaat uit het water des levens. Daaruit kan de ziel zich steeds weer omkleden met een nieuw lichaam.
CR: Ja, wij zeggen ook dat wij uit water en geest opnieuw geboren kunnen worden.
E: Dat is de genezing waar ook onze meesters van spreken.
CR: Waar kan ik hen vinden?
D: Niet hier in het luidruchtige Damascus. Er is een plaats, een plaats van stilte. De weg erheen voert door de woestijn. Wij kunnen je helpen.
E: Ga met God. Inshallah.
Samenvatting van een podcast van de Stichting Rozenkruis in de serie ‘Christiaan Rozenkruis en de Fama Fraternitatis’, gepubliceerd op YouTube. Scène in het Damascus van de zestiende eeuw. Beluister de podcast (in het Duits).
