In wijsheidstaal wordt wel eens gesproken tot de leerling: ‘Richt u naar het hart van de aarde.’ De uitspraak verbindt menselijk bewustzijn met de planeet waarop we wonen.
In wat volgt, kun je eerst iets nieuws ontdekken over de aarde. Later in het artikel wordt die ontdekking verbonden met de menselijke realiteit en de opdracht aan het menselijk bewustzijn.
De aarde schudt haar korst. Wetenschappers maken van die crisis gebruik om het hart van de aarde te onderzoeken. De verschillende snelheden worden gemeten waarmee seismische golven binnen- en doordringen in de binnenkern van de aarde. De wetenschappers ontdekten recent op die manier dat er in de binnenkern nog een binnenste binnenkern zit, ook een vaste bol, maar die verschilt van de bol die hem insluit. En dat haalde in een flits het wereldnieuws. Het model van de aarde moet worden bijgesteld. Mocht je verder willen lezen, denk dan aan de aarde als een bewust wezen, van een volkomen andere orde dan een menselijk bewustzijn.
De aarde is een bol. Het klassieke model onderscheidt vier bollen rond eenzelfde middelpunt. Van buiten naar binnen: de korst is kristallijn. De mantel is halfvast materiaal; het is het gebied waar diamanten groeien. De buitenkern, meer naar binnen gelegen, is vloeibaar. Midden daarin drijft een vaste binnenkern. Die binnenkern werd in de jaren dertig van de vorige eeuw ontdekt met een vergelijkbare methode van het onderzoeken van voortplanting van aardbevingsgolven.
Er worden bij dit onderzoek relatief veel meetpunten gebruikt op het aardoppervlak. De seismische golven van omtrent tweehonderd aardbevingen werden geanalyseerd. Die golven bewegen zich direct door het centrum van de aarde tot ze de plaats bereiken aan het tegenovergelegen einde van de wereldbol, de antipode, om dan terug te keren naar hun vertrekpunt. Nu is de techniek verfijnd, zodat seismische golven worden geobserveerd als ze tot vijf keer toe op en neer stuiteren langs de diameter van de aarde.
Centraal in het onderzoek staat het begrip richting. Bepaalde fysische eigenschappen, zoals de snelheid waarmee een golf door die stof evolueert, verschillen met de richting waarin de doortrekkende golf beweegt. Een eenvoudig beeld om de idee te vestigen: als mensen op rijtjes staan, kun je snel tussen de rijen door stappen maar heel moeizaam dwars door de rijen proberen te bewegen. De binnenkern van de aarde bestaat uit ijzer-nikkelverbindingen. Uit het golvenonderzoek en de waarneming van de invloed van richting daarin blijkt dat de kristalstructuur van de binnenste binnenkern – in het Engels InnerMost Inner Core of IMIC – waarschijnlijk verschilt van de structuur in de buitenste laag van de binnenkern. In de buitenste laag van de binnenkern liggen de ijzerkristallen in de noord-zuidrichting. In de binnenste binnenkern langs de oost-west as.
Om die waarnemingen en onmiddellijke conclusies heen wordt dan een verhaal gebouwd. Onderzoekers [2] van het team van de Australian National University suggereren dat er op een bepaald punt in de tijdlijn van de evolutie van de aarde een grote wereldwijde gebeurtenis heeft plaatsgevonden, die geleid heeft tot een aanzienlijke verandering in de kristalstructuur van de binnenkern van de aarde. De binnenkern wordt zo als een tijdscapsule van de geschiedenis van de aarde, een fossiele neerslag, die als toegangspoort dienstdoet naar gebeurtenissen uit het verre verleden van de planeet.
‘Ik bekijk de binnenkern graag als een planeet in een planeet,’ zegt een van de onderzoekers, Tkalcic. ‘Het is een vaste bal, ongeveer zo groot als Pluto, een beetje kleiner dan de maan. Als we op een of andere manier in staat zouden zijn de aarde te ontmantelen door haar mantel en de vloeibare buitenkern te verwijderen, zou de binnenkern blijken te stralen als een ster. Zijn temperatuur is vergelijkbaar met die op het oppervlak van de zon.’ Stel je dit beeld voor ogen: het hart van de aarde is een zon! In dat hart is dan nog iets anders, het binnenste, dat structureel verschilt van de buitenste binnenkern.
‘De latente hitte die vrijkomt door het heel langzaam vast worden en dus groeien van de binnenkern van de aarde drijft de temperatuurafhankelijke stromingen in de vloeibare buitenkern aan, wat het magnetische veld van de aarde opwekt. Dit magnetisch veld beschermt het leven op de aarde tegen schadelijke kosmische straling.’ De aarde maakt zo dit leven mogelijk.
De kern, die meer dan vijfduizend kilometer onder de aardkorst ligt, begon zowat een miljard jaar geleden vast te worden en hij groeit nog steeds zo’n halve millimeter per jaar. Als de ijzerkristallen van de binnenste binnenkern volkomen ‘schuin’ liggen ten opzichte van die van de buitenste binnenkern, moet er iets erg substantieels gebeurd zijn zodat de oriëntatie van de kern gedraaid is. Verandering wordt hier met een externe oorzaak verbonden. Zij wordt niet gezien als een mogelijk van binnenuit bewust veranderen.
Een andere conclusie uit hetzelfde onderzoek van seismische golven is: de binnenkern van de aarde lijkt zijn eigen rotatie vertraagd te hebben, zodat hij nu trager roteert dan de mantel. Dit heeft effect op onder meer het magnetisch veld van de aarde en de lengte van de dag (in milliseconden per jaar). Opvallend: hier wordt een verandering van binnenuit beschreven.
De vaste binnenkern van de aarde drijft in de vloeibare buitenkern en kan daardoor afwijkend roteren ten opzichte van de aarde zelf. Zijn rotatie wordt bepaald door het magnetisch veld van de buitenkern en gebalanceerd door zwaartekrachteffecten in de mantel. Dit roept het beeld op van de magneetnaald van een kompas die drijft in olie en zo ongehinderd het noorden aanwijst. Die richting geeft.
Wat zien we – blijven we zien – als we het beschreven aardemodel wat afstandelijker beschrijven ? Er is een korst gevormd, die het grensvlak vormt in de interactie met de omgeving, met de ruimte van het zonnestelsel. Deze korst gaat naar binnen toe over in een soort mengvorm waarin nog wat beweging zit, trage stromingen. Dan is er een zone vol smelt, vloeistof met beduidend meer stromende beweging ten gevolge van temperatuurverschillen. Meer naar het midden drijft en beweegt daarin de kern. In de kernbol zelf blijkt een nog kleinere bol te zitten die een afwijkende vaste structuur vertoont. Het verschil zit hem vooral in iets dat met richting vandoen heeft.
Een van de verdere geplande onderzoekstappen in dit model is het zenden van een ruimtesonde naar de asteroïde genaamd ‘16 Psyche’. Dat brok sterrenstof blijkt vooral uit ijzer te bestaan en wordt gezien als wat ooit een mogelijke binnenste binnenkern van een toekomstige aarde in wording was. Opvallend toch dat die Psyche heet!
Van de kern van de aarde wordt gesteld dat die, gezien zijn zeer hoge temperatuur (onder zeer hoge druk), zou stralen als het oppervlak van de zon.
We maken als mensen deel uit van de aarde. En we kunnen de aarde lezen als een metafoor voor onze eigen realiteit. Van een leerling-mens wordt gezegd dat in zijn hart een geestvonk aanwezig is met een afwijkende atoomstructuur en een groot stralend vermogen. Als die zou worden uitgegraven: een zonnetje!
Daaromheen bevinden zich concentrisch de verschillende zones van de psyche van de mens. In een gemengd esoterisch model kun je het astraallichaam bijvoorbeeld zien als de buitenkern. De aura vertoont een actief patroon van steeds wisselende stromingen, van kleurenwervelingen. Meer naar buiten tref je dan het etherlichaam en de korst, het stoflichaam, maar ook de psychische pantsers die we ontwikkelen in interactie met medemensen, in een poging om een aantal illusoire identiteitskernen, die van het stoflichaam, die van het etherlichaam, die van het astraallichaam, in stand te houden. Dat is dan zelfhandhaving op de verschillende niveaus van mens-zijn.
Kijken we vanuit dat mensbeeld opnieuw naar de aarde. Bewustzijn van de aarde wordt vanuit de kern gespreid over heel de planeet, tot voorbij de aardkorst. Zie in dat verband het magnetisch veld, de aura van de aarde. In die bewustzijnswolk komt leven en uiteindelijk de mensheid tot ontwikkeling. Wanneer de mens denkvermogen ontwikkelt, vergeet hij zijn moeder aarde. In hemzelf komt het zwaartepunt van het bewustzijn in het denkende hoofd, niet langer verbonden met het hartatoom, niet langer in het centrum. Op de aarde is in de mensen nu een a-centrisch bewustzijn aanwezig, los van de kern. Door alle tijden wordt er alles aan gedaan om de mens opnieuw uit te nodigen zich te richten naar het hart van de aarde, en naar de eigen roos des harten. Om zich opnieuw te verbinden met dat hart. Om de richting van zijn bewustzijnsevolutie, van zijn bewegen, te laten bepalen door de kern van de kern. Fundamentele omwending anders geformuleerd: van een naar buiten gericht zijn, van op een steeds hardere korst, naar een naar binnen gericht zijn, naar het hart, naar de kern.
Bronnen:
[1] Diverse internetpublicaties en video’s (onder andere VRT Nieuws; Vice; CNN).
[2] Thanh-Son Phạm en Hrvoje Tkalčić, onderzoekers van de The Australian National University
[3] Terra (publicatie Nature Geoscience)
