Oudere mensen kunnen vinden dat je geluk hebt dat je jezelf al zo vroeg zulke fundamentele vragen stelt. Maar hoe gelukkig is dat? Het is niet altijd zo eenvoudig te leven met het gevoel vanaf je vroege jeugd verbonden te zijn met de spirituele dimensie. Soms blijkt het zelfs ingewikkeld te zijn. En er is geen standaard antwoord voor dit probleem.
Er zijn miljarden gedachten binnen in ieder van ons. Miljarden ‘zelven’, in-gewikkeld in een vormloze bal van ‘ik’-gedachten. Achter deze miljarden gedachten, die het werkelijke zelf bedekken, bestaat echter iets zo magnifieks dat het onmogelijk te beschrijven is.
Waarom denken sommige mensen dat je geluk hebt? Dat is omdat zij geloven dat jij verbonden bent met dit werkelijke zelf; dit magnifieke, gelukkige zelf, dat zijn vreugde, zijn kracht, zijn liefde, zijn grenzeloosheid in jouw wezen giet.
Sommige mensen voorzagen deze mogelijkheid in zichzelf, en voelden haar zelfs sterker toen ze voor de eerste keer in een puur etherveld binnenkwamen, zoals een tempel van een authentieke Gnostische school. Zij hebben geleerd om te gaan met de kracht die het inzicht opent tot de deur naar het ware innerlijke zelf. Voor hen is er een leven ‘voor’ deze ervaring en een leven ‘erna’, omdat zij de innerlijke werkzaamheid van deze kracht hebben ervaren, en wat deze kracht in ons verandert. Maar ze zien ook dat het gaan van dit pad inspanning vereist, en zij denken dat deze dingen voor jou als jongere eenvoudiger zijn.
Voor anderen is het precies andersom. Zij geloven dat jonge mensen geen innerlijke ervaringen van spirituele aard kunnen hebben.
En jij, hoe kun jij jezelf en de actieve verbinding met intense eeuwigheid van elkaar onderscheiden? Hoe kun je de lineaire werkelijkheid onderscheiden van het immense universum dat achter alle dingen bestaat en dat weerspiegeld wordt in je innerlijke zelf? Alles is verbonden met alles. Helpt het vergelijken van jezelf met anderen bij het besef van wie je bent?
Het kan eenvoudiger zijn om te doen alsof er geen eeuwigheid bestaat, geen spirituele kern, en er dus geen rekening mee te houden in je dagelijks leven. Maar we maken nooit werkelijk een keus. De ziel roept ons of roept ons niet. Zij vibreert en verbindt … of doet dat niet.
Je kan inderdaad doen alsof er in jou geen opening bestaat voor de grote kracht die jou roept. Die kracht roept vanwege de meest intense, de meest eenmakende, meest overweldigende vreugde. Maar doet ook de pijn voelen van de afgescheidenheid, en van de onmogelijkheid te begrijpen dat dit leven niet brengt waar het zo naar verlangt. En dit is niet altijd zo eenvoudig om mee te leven. Wij kunnen dit ervaren, niet als een waarneming van de ziel, maar als een innerlijk lijden.
Als deze kracht jou roept van binnenuit, kan hij worden gehoord. Niet met je oren, maar als een gevoel, een waarneming. Hij kan gezien worden. Niet met de ogen. Maar het licht van de ziel straalt vanuit je wezen en geeft je een speciale stralingskracht, die kan worden waargenomen door diegenen die er gevoelig voor zijn.
Zelfs al zeg je tegen jezelf ‘Nee, nee, ik kan niets zien, ik kan niets voelen’, dan word je toch geconfronteerd met bepaalde levenssituaties. Je vrienden kunnen, zelfs ongemerkt, worden aangeraakt door dit licht in jou. En het kan zijn dat je jezelf beter voelt in gezelschap van jonge mensen die dat zelfde licht in zich dragen. Omdat het er niet om gaat om iets te zijn of niet. Het gaat om de kwaliteit van de ziel in ieder van ons. Het gaat om helderheid, diepte, subtiliteit, magie.
Je groeit op met een innerlijke magie waarmee niet altijd eenvoudig te leven valt. Dit kan samengaan met een gevoel dat moeilijk te dragen is.
Als je ervoor kiest te vertrouwen op deze magie …
Dan kunnen er wonderbaarlijke dingen gebeuren – zulke prachtige dingen, dat er geen woorden zijn om ze te beschrijven. Maar vreemd genoeg vraagt dat een beetje tijd. En je zult ook merken dat je niet zo eenzaam, zo afgezonderd bent als je je soms kon voelen.
Probeer maar eens: als je een gemis aan geluk ervaart, als er een gevoel van imperfectie in je groeit, probeer daar dan eens niet ontevreden over te zijn. Of probeer dat gevoel niet op anderen om je heen te projecteren. Probeer juist de tijd te nemen om iets te voelen van datgene wat je van binnen uit leidt, en zoek dan je weg naar dit innerlijk gezelschap; om de magische draad binnen in de stilte te vinden. En als je de oneindige hoop voelt, probeer dan niet deze te projecteren op een specifiek subject, maar laat dan juist toe dat haar kracht zich in je ontvouwt. En laat je niet ontmoedigen als je nog niet kunt ‘zien’.
Het doel van het ego is de kapitein te zijn van je schip in het dagelijks leven. Maar je ego kan je niet helpen bij wat er aanwezig is van de Ziel in je, bij wat er aanwezig is van de ontwakende magie binnen in je.
Deze magie is aan de Ziel verleend om vrijgemaakt te worden en weer bewust te worden, en om te handelen in deze waarachtige werkelijkheid, een weidse en vreugdevolle realiteit. Ze is de Ziel gegeven zodat die met anderen kan samenwerken in de krachten van die realiteit.
Het weerhoudt je er niet van je dagelijks leven te leiden, geslaagd of niet, of een leven van vriendschappen. In tegendeel, het geeft een meer vervullende energie. En de vreugde over wat er geweven wordt.
Dan ga je de wegen van een getransfigureerd leven. Omdat, beetje bij beetje, andere aspecten zullen ontwaken, ontsluierd worden, zich met je verbinden, en je relatie met jezelf en anderen geleidelijk zal veranderen. Het zal de mogelijkheid scheppen van een nieuwe innerlijke vriendschap die eerder onvoorstelbaar was en die beantwoordt aan een mogelijk ongeïdentificeerd verlangen.
Ik wens je de vreugde toe die dan komen gaat.
