Koniec roku to niemal zawsze okres dokonywania ocen, sporządzania rachunku zysków i strat, sukcesów i niepowodzeń i ponownego wzbudzania w sobie nadziei, że nowy rok będzie lepszy.
Zastanawiamy się nad przeszłością i przyszłością, tak jakbyśmy dotarli do końca wyścigu i musieli krytycznie przyjrzeć się trasie, jaką przebyliśmy oraz zmobilizować się, by następnym razem poprawić swoje wyniki.
Nie musimy jednak zastanawiać się nad rocznym cyklem akurat w tym konkretnym dniu, zaznaczonym w kalendarzu, kiedy to jesteśmy wystawieni na zbiorową energię wspominkowych spotkań, która sprawia że myślimy w sposób bardziej emocjonalny. Święto Nowego Roku może nabrać innego, głębszego znaczenia.
W centrum obchodów końca roku znajduje się czas chronologiczny i określony. Z kosmicznego punktu widzenia, po upływie około 365 dni wracamy do punktu wyjścia.
Na podstawie wspólnej umowy, dzień 31 grudnia, uznano za datę przełomu roku, po której rachubę rozpoczynamy od nowa.
Zima uważana jest za czas, w którym cała przyroda wycofuje się do wewnątrz; kiedy nasiona trwają uśpione pod ziemią, a zwierzęta zapadają w zimowy sen. Kiedy więc człowiek interesujący się duchowością poszukuje odpowiedzi, symbolicznie znajduje się w swojej zimie. Potem nadchodzi wiosna i wszystko kwitnie. Koresponduje to z momentem, gdy poszukujący, który odnalazł swoją ścieżkę, czuje, że znajduje się w nowym cyklu – rozwoju i kwitnienia. Następnie nadchodzi jego osobiste lato (owoce) oraz jesień (koniec cyklu/powrót).
Wielki Przewrót
Kiedy 31 grudnia zegar wybija północ, wymieniamy się z naszymi krewnymi i przyjaciółmi życzeniami szczęśliwego i pełnego błogosławieństw nowego roku. Jednakże nic nowego się nie zaczyna, ani nie ma nic starego.
Debiut nowego kalendarza nie zmienia absolutnie nic. Codziennie otwieramy cykl 365 dni. Co robimy każdego dnia? Czy przeżywamy każdy dzień tak, jakby był nowym początkiem, inteligentną i wibrującą rzeczywistością? Z wyjątkiem naszej nadziei, wszystko jest zawsze takie samo i zmieni się tylko wtedy, gdy dokonamy w sobie wielkiego przewrotu. Brazylijski poeta, Carlos Drummond de Andrade mówi nam, że:
Aby żyć w Nowym Roku,
Który wart byłby swej nazwy,
Ty, mój przyjacielu, musisz na niego zasłużyć.
Musisz uczynić go nowym, wiem, że to nie jest łatwe,
Lecz próbuj, staraj się, bądź świadomy.
To wewnątrz ciebie Nowy Rok
Czeka od zawsze uśpiony.
Święto Nowego Roku nabiera prawdziwego i najgłębszego znaczenia jedynie wtedy, gdy oznacza definitywne pożegnanie się ze zjawiskiem czasu.
Jeśli czas jest tylko pewną kreacją, to przewrót polega na uwolnieniu się od niego, ponieważ skupiamy się na triumfie wieczności-bezczasowości. Jest to potężne, wszechstronne, magiczne i transformujące zadanie.
W pierwszej kolejności musimy zastanowić się nad naturą i istotą tego procesu. Następnie musimy przygotować się na całkowitą przemianę jakości i natury swojego mikrokosmosu, dzięki której zostanie on napełniony nową siłą.
Chwila, w której człowiek podejmuje decyzję o podążaniu tą ścieżką, jest jednocześnie momentem, w którym celebruje on swoje własne i jedyne (!) święto Nowego Roku. Krok ten jest definitywny i nieodwołalny, i wyznacza wigilię osobistego Nowego Roku.
Na tym polega przejście od starego do Nowego, poprzez Wielki Przewrót.
____________
Literatura:
Jan van Rijckenborgh, Catharose de Petri, „Wielki Przewrót”, Biblioteka Kamienia Węgielnego nr 3, Instytut Wydawniczy Rozekruis Pers, Wieluń 2007, str. 129, rozdział XVIII „Zakończenie Roku”.
Carlos Drummond de Andrade. Receita de Ano Novo [Przepis na Nowy Rok], tłum. Emilia Wróblewska-Ćwiek.
