„Kim jestem?” zapytał dzban.
Dzban był piękny, szczególnie pięknie uformowany przez garncarza i cudownie niepowtarzalnie przyozdobiony.
„Czy jestem gliną?” zapytał dzban, ale od razu wiedział, że to nie może być cała rzeczywistość. Przecież z tej gliny mogło powstać wszystko inne.
„Czy jestem swoim ładnym wyglądem?” zapytał dzban, ale pamiętał, że jego zewnętrzna strona nie wiedziała nic o jego wnętrzu.
„Czy jestem zawartością?” zapytał dzban, ale pamiętał, że mógłby zadać to samo pytanie, gdyby była w nim woda i również wtedy, gdyby została wylana.
„Czy jestem pustą przestrzenią otoczoną przez moją formę?” zapytał dzban. Ale przecież nie mogę być przestrzenią wewnętrzną oddzieloną od zewnętrznej, ponieważ moje powierzchnie dotykają jednocześnie tego, co jest wewnątrz, i tego, co jest na zewnątrz.
„Czyżbym był moją formą?” zapytał dzban. Ale jeśli byłbym formą, to kto zadaje to pytanie? I czy forma jest widziana zarówno z zewnątrz, jak i od wewnątrz?
„Kim jestem?” pyta dzban, gdy upada na ziemię, rozbijając się na niezliczone kawałki.
„Kim jestem?” pyta dzban, gdy ręka garncarza ponownie zagłębia się w wirującą glinę, kształtując rękami zarówno zewnętrzną, jak i wewnętrzną formę.
„Kim jestem?” pytam ja.
