Jeugd wordt omschreven als jong, onvolwassen. Als ik zo even over mijn schouder kijk, waar ben ik dan ergens volwassen geworden? Of wacht ik daar nog op?
Een mensenleven is duidelijk geen lineair proces met een vertrek en een aankomst. Telkens kwam er iets nieuws op mijn weg, zoiets als een aanbod, een koerswijziging, een inzicht. Een vuur dat telkens opnieuw werd opgestookt. Nieuwe boeken, nieuwe mensen. Ook nieuwe grapjes en commentaren rond mijn doen en laten, soms bittere, soms corrigerende, sturende. Vrienden bleven weg, nieuwe kwamen – en gingen. Totdat weer – even onverwacht – een andere deur openging.
Toch kwam er iets van tekening, van structuur in het parcours. Niet altijd de gewenste of verwachte. Vaak dacht ik dat er een punt was bereikt, maar het bleek telkens weer een komma. Nooit echt iets bereikt, hoogstens gepasseerd, misschien grenzen verlegd. Als die er al waren.
De essentie van dat wezen dat wij ik noemen was er altijd, met alles erop, eraan – en er omheen. Een caleidoscoop als het ware met nu eens een slagveld, dan weer een hellekrocht of een klaterend landschap met een zalig thuis-gevoel. Ook weleens een waanzinnige vlucht naar nergens.
Komen en gaan, proces en bereiken. Het zijn alle verwijzingen naar tijd, naar een verloop. Maar als ik even ‘achterom kijk’ mis ik die ergens. Kind, jeugd, volwassen, het zijn fases in een levensverhaal, maar naar mijn gevoel niet relevant in mijn leven. Dat hele verleden lijkt telkens even samengetrokken in één punt. Iedere nieuwe morgen. Ik kan het geen naam geven. Misschien gewoon ‘voorbij’? Maar liever geen naam want de ‘vandaag’ is telkens weer nieuw, uniek, zonder gisteren en morgen. Een knipoog uit de eeuwigheid waarin ik heel even mijn hele hebben, houwen en zijn schouwen kan. Als gast? Als toeschouwer? … of als ikzelf? Een vage schroom ontwijkt vraag en antwoord. Maar iets in mij kent het.
Het draait altijd maar weer om die vlam die ook aan mij, de ongewisse drager, is toevertrouwd. Met de trouwe caleidoscoop als uitkijk. En tegen alle nuchterheid in, twee begrippen die onmiskenbaar tot op vandaag mijn weg tekenen: geleid en beschermd – en een haast chronische euforie van dankbaarheid.
De klim naar de ware volwassenheid is een eeuwige jeugd.
