Naar deel 1
Hogere dimensies van ontwikkeling
In zijn boek Thiaoouba Prophecy [1] schetst Michel Desmarquet de wonderlijke eigenschappen van de ongescheiden menselijke wezens. In zijn beschrijving zijn het alleen mensen aan wie de Schepper de mogelijkheid tot regeneratie gaf, om te komen tot een hermafrodiet wezen. Een wezen op weg naar perfectie geestelijk groeiend door negen stadia van ontwikkeling. Stadia die overeenkomen met de dimensies van de universele werkelijkheid, die zowel planetair als ook psychisch-energetisch kunnen worden aangegeven. Die mens, volgens Desmarquet existerend vanaf de vijfde dimensie, heeft dan iets meer vrouwelijke dan mannelijke eigenschappen, vooral in het uiterlijk: gelaat en elegantie van beweging zijn meer bepaald door de waarden van harmonie en schoonheid, waarmee een karakterisering van mannelijke jonkvrouw relevanter lijkt dan bijvoorbeeld vrouwelijke jonker.
Het boek eindigt met een krachtig eerbetoon aan de schepper van het Al, die hij hermetisch interpreteert en het eerbetoon heeft de kwaliteit en strekking van het Loflied van Hermes [2].
Liefde en compassie
Als het menselijk bewustzijn op weg is naar aquariuswaarden, hoe verloopt dan de vibratieverhoging van eenheid, vrijheid en liefde? Als de vuurether van de Christusimpuls geassimileerd kan worden, wat is de rol van de liefde daarin?
Dat is een liefde die vanuit een hoge eenheid en in vrijheid aandacht geeft aan wereld en mensheid. In deze eeuw wordt steeds meer duidelijk dat die aandacht-liefde niet zozeer een ‘houden van’ is. Aquariaanse liefde is onpersoonlijker en zonder aanziens des persoons. Empathie kan, door een te grote hechting, mensen meezuigen in een negatieve emotie, maar ‘compassie’ wijst op betrokkenheid. De ‘aandacht’ van compassie blijft positief gericht, maar hecht zich als stralingskracht niet onnodig (lang). In zijn boek De meeste mensen deugen [3] zegt Rutger Bregman dan ook:
Temper je empathie, train je compassie,
en besteedt hij aandacht aan het belangrijke verschil daarin.
Stond het Vissentijdperk nog in de triade:
geloof-hoop-en liefde, maar de meeste daarvan is liefde [4]
Aquarius leert ons:
eenheid-vrijheid-liefde en de meeste daarvan is liefde.
Ongehechtheid voorkomt verlies
Liefhebben is in de vibratie van Waterman niet een vorm van gehechtheid, eenvoudig omdat er geen verlies is. Omdat er geen ‘grijpen naar’ is. In het besef dat wat je vasthoudt, weer kwijtraakt, maar wat je loslaat bij je blijft. En ten slotte het mysterie: dat wat je vrijlaat, komt naar je toe. Als vernieuwd. Dat is de energiehuishouding van
alles ontvangen, alles prijsgeven en daardoor alles vernieuwen [5].
Een natuurlijke staat in die realiteit is liefde zonder gehechtheid. En alleen vanuit vrijheid kan die liefde worden gegeven, uitgestraald, geschonken. Eenheid gijzelt daarbij die vrijheid niet, omdat het uitgangspunt is:
In het huis van mijn vader zijn vele woningen [6]:
een bij uitstek aquariaanse uitspraak. Als de eenheid de vrijheid zou gijzelen zou er slechts eenheidsworst ontstaan, géén ontknechting, een van de kenmerken die voor het aquariusbeleven zo belangrijk zijn.
Slavernij?
Daarvoor is het wel nodig dat de huidige slavenstaat beseft wordt: dat we ons realiseren dat we geknecht zijn en we zelf dat slaaf-zijn mede veroorzaken en in stand houden. De afhankelijkheid van digitale info in het algemeen en de smartphone in het bijzonder kun je daarbij als voorbeeld zien. Wat overigens niet wil zeggen dat de horigheid aan het financieel-economische ‘systeem’ minder zou zijn. De momentele pandemie wordt bewust of onbewust ook gebruikt om die afhankelijkheid te bevorderen: communicatie buiten de smartphone, iPad, laptop en computer om wordt moeilijker gemaakt. Zo ligt er het plan van een ‘gezondheidsapp’ die je zou hebben moeten installeren.
Positief gesteld zou je ook kunnen zeggen dat social distancing, een andere maatregel die de samenleving zichzelf lijkt op te leggen, onpersoonlijke aandacht in overeenstemming met de moderne liefdevibratie van de aquariusziel bevordert. Immers, compassie blijft zeer zeker mogelijk en negatieve empathie wordt vaak vermeden door géén fysiek contact. En een meer dan Victoriaanse fysieke afstand tot elkaar maakt ook de aandacht voor en de hechting aan mensen, dingen, voorwerpen duidelijk minder.
Diffuse angst
Maar nadere beschouwing zal ieder doen inzien dat hierbij van geen enkele vrijheid sprake is. De basis van social distancing is angst en de zucht naar controle. Beide tegengesteld aan Aquarius’ uitgangspunt voor zielevorming. Liefde in haar hogere aanzicht heeft op die basis geen schijn van kans.
Veel van de menselijke verhoudingen in het komende watermantijdperk zal afhangen van de bewustzijnsvoortgang van mensen in de shift, de vibratieverhoging die gaande is. Deze wordt vaak opgehangen aan de ‘astrale’ factor: zal die verhoging ons tot een niveau van werkelijk doorleefde éénheid brengen, door de werking van lichtkrachten in ons, of laten we ons terugvoeren naar een nieuw dialectisch beginpunt, tot de strijd van allen tegen allen aan alles een einde maakt?
Zelfrealisatie van de ‘waarnemer’
Binnen die eenheid heeft degene die zich ‘ontknecht’, in zijn nieuwe zelfstandigheid een heel belangrijk vermogen verworven. Het wordt algemeen als ‘zelfrealisatie’ aangeduid en is eigenlijk bij uitstek een aquarius-‘handeling’. Dat zelfrealisatie vrijheid nodig heeft, is evident, zolang die vrijheid meebeweegt met liefde en eenheid. Hierin staat waarneming centraal.
Nu is er iets bijzonders aan de hand met de mens als waarnemer. Een waarnemer co-creëert de werkelijkheid, geeft zelf mede vorm aan die werkelijkheid die hij of zij waarneemt. Het standpunt van jezelf als waarnemer is daarbij beslissend voor de werkelijkheid die je ervaart. Dit is een kwantummechanisch inzicht, dat ons direct bepaalt bij het grote belang van de waarnemer als potentieel creërend wezen. Waarneming zou daarmee magisch worden, als een scheppende handeling die de werkelijkheid mede vorm en inhoud geeft.
Nu zijn we natuurlijk nuchter genoeg om te doorzien dat die creatieve waarneming niet de hele werkelijkheid kan omvatten, kan scheppen. Je kunt niet zeggen: ‘ik creëer alles’, dat is onzin. De materiële werkelijkheid laat zich niet zomaar dematerialiseren, of met een oud begrip ‘ontstoffelijken’. Je kunt haar niet door ‘magisch schouwen’ omtoveren tot iets wezenlijks anders. Dat zou neerkomen op een aardige variant van wishful thinking.
Maar we kunnen de materiële werkelijkheid natuurlijk wel ‘laden’ met onze aandacht en dat heeft zeker uitwerking. Aandacht geven aan iets of iemand betekent magnetische energieverstrekking. Meestal is die energie geladen met sympathie of antipathie omdat we een onvolkomen en onvolwassen besef van goed en kwaad hebben. Onze waarneming heeft nog niet tot ‘belangeloze aanschouwing’ kunnen komen. Dat wil zeggen, een waarneming waarbij onze begeerte en onze wil niet tussen ons en het object van waarneming komen te staan.
Grenzen aan de waarneming van de vijf zintuigen
Waarméé aandacht wordt geschonken (het is vooral een geven), met welk zintuig, bijvoorbeeld oog en oor, bepaalt het niveau van trilling van magnetische werking. Je zet er als het ware een magnetische lijn mee uit. Deze lijn komt vanuit je bewustzijn. Dat gaat allemaal zeer direct en buitengewoon snel. Maar aandacht is niet alleen een geven. In het aandacht-ontvangen, of liever gezegd het openstaan voor de radiaties van de wereld, zit een grens, uitgedrukt in golflengte en frequentie. Die grens zit natuurlijk in de eerste plaats in de hoeveelheid indrukken die je nog kunt integreren in je bewustzijn en je dagelijks leven. Als je de hoeveelheid indrukken niet meer aankunt, omdat je je aandacht daar niet meer bij kunt bepalen, kun je beter segmenteren – dingen tijdelijk parkeren – dan integreren. Maar veel belangrijker is de kwaliteit, zowel bij het geven van aandacht als bij het ontvangen van aandacht. Want daarmee kan het bewustzijn bouwen of co-creëren, nu een tijd van verhoging van de astrale factor van aarde en mensheid is aangebroken.
Er is een natuurlijke grens aan het ontvangen van aandachtenergie, en die kan worden overschreden. In de kunst werkt die kwaliteit door in haar schoonheid: op het toppunt van schoonheid treedt bij het ontvangen van impulsen vaak ‘ontroering’ op, dat wil zeggen dat de esthetische impuls ons zo sterk aanraakt, dat we het niet droog houden. Als we daar nog net wel in slagen, kan een verheffing van het bewustzijn ontstaan of een beleving van intense stilte en harmonie. Waarom is het voor sommigen een grens? Omdat de schoonheidsimpuls dan niet verdragen kan worden, hetgeen men intuïtief beseft, gevolgd door het uitschakelen van de ontvangbereidheid. Men weet bij het waarnemen vrijwel direct dat men de schoonheid niet kan verwerken. Dit kan zelfs optreden door aanschouwing in de natuur. De schoonheid sluit door haar hoge kwaliteit het bewustzijn gelijk af, men kan er niet tegen. Het is het syndroom van Stendhal; de schoonheid is niet te verdragen.
Iets soortgelijks kan optreden bij het ware, dat wil zeggen de hoge vibraties van de energieaandacht die niet geassimileerd kunnen worden door ons organismebewustzijn. Dan treedt slaperigheid op en kan men werkelijk in slaap vallen.
Herschepping door hogere zielekwaliteit
Het is daarom van groot belang om bij de ‘shift’ of vibratieverhoging die nu atmosferisch is ingezet, aandacht te besteden aan de kwalitatieve eisen van co-creatie. We moeten als het ware de nieuwe energieën ‘laden’ zodat de nieuwe aquariaanse menselijke waarden zich in ons kunnen vormen. In de gelijkzijdige en dynamisch samenhangende driehoek van eenheid, vrijheid en liefde is co-creatie een zekerheid. Maar als er gestreefd wordt naar afzonderlijke eenheid, vrijheid of liefde in de dialectiek, blokkeren op den duur wetmatige grenzen onze voortgang. Onze ogen en oren lopen dan in hun waarnemingen aan tegen die grenzen, hoezeer wij ook ontroerd kunnen worden door schoonheid en in slaap gesust door het ware.
Welke waarneming kan wel tot een belangeloze aanschouwing leiden, waarbij onze wil en onze begeerte niet tussen ons en het waargenomene komen te staan?
Het is de waarneming van de ziel. Het waarnemingsorgaan dat ons verbindt met de ingang van intuïtie, namelijk het derde oog, vormt de poort naar hogere dimensies, tegelijkertijd verbonden met eenheid en liefde.
Is co-creatie van die waarneming dan zonder begeerte en zonder wil? Komt er dan wel iets tot stand, dat wil zeggen is er dan wel energievorming, wanneer alles statisch en stil is geworden door de neutraliteit en objectiviteit? Kan dan eigenlijk wel co-creatie van de werkelijkheid plaatsvinden?
Ja, dat kan. Want het nieuwe bewustzijn vormt zich naar de wil van het Al, die nu regeert vanuit de waarneming van de ziel, vanuit het derde oog. De wil en het verlangen van de Ene Oneindige Schepper, die overeenkomen met de mens die uit de tweeheid kwam, en heel werd in de Ene. Waardoor de mede-scheppende kracht van de Liefde als energieoverdracht aan de realiteit kan plaatsvinden. Die liefde hecht zich niet aan objecten, mensen, natuur, maar geeft de lichtkrachten vrij om de overgang naar Aquarius mogelijk te maken.
[1] Michel Desmarquet , Thiaoouba Prophecy, Arafura Publishing 1993
[2] J. van Rijckenborgh, De Egyptische Oer-Gnosis, deel 2, hoofdstuk 33, Rozekruis Pers, Haarlem 2017
[3] Rutger Bregman, De meeste mensen deugen. Een nieuwe geschiedenis van de mens, de Correspondent, 2019
[4] Paulus, 1 Korintiërs 13:13
[5] J. van Rijckenborgh, De Egyptische Oer-Gnosis, deel 3, hoofdstuk 33, Rozekruis Pers, Haarlem 2017
[6] Johannes 14:2
