Aldus begint de mens zich bewust te worden van de vrijheid van de kosmos. Hij begint zich een werkelijke kosmopoliet of wereldburger te voelen en gaat in harmonie met die krachten vibreren. Hij komt tot het besef van een onuitsprekelijke vereniging die alles insluit en alle vrees buitensluit.
G.R.S. Mead
G.R.S. Mead, Zegezangen van Hermes’ Gnosis, Rozekruis Pers, Haarlem 2009
Ik ben helemaal alleen op die brede boulevard. De anderen, die net nog bij me waren, zijn ver achter me gebleven. Een diepe dreun gaat van het betonnen wegdek door mijn hele lijf. De rij bomen aan de rand van de boulevard lijkt weg te plooien. Ik zie enkele nog die traag naderende tank.
Ik blijf staan.
Dit gebeurde in 1989 in Beijing en iedereen kent de foto
Dit beeld kwam me weer voor de geest in deze tijd waarin een besmettelijke ziekte rond de wereld gaat en de staat overmachtig ingrijpt in het leven van het individu. Dat ingrijpen was heel vergaand en schijnbaar onontkoombaar in China. Dat ingrijpen is heel vergaand met de verschillende graden van lockdown in de westerse democratieën. Naast de overheidsdruk – en vaak wordt daar op ingespeeld door de overheid – is er de sociale druk om te conformeren. In België heet dat: ‘Blijf in uw kot!’ En de druk neemt toe om een mondmasker te dragen. En de verwachting neemt toe van verplichte vaccinaties, onder beide vormen van druk.
Ook deze crisis brengt haar beelden voort. Er was een foto van de blauwige bergtoppen van de Himalaya zoals ze vanuit Noord-Indië voor het eerst sinds tientallen jaren opnieuw zichtbaar waren. Er was het filmpje over visjes in helder water in de kanalen van Venetië. Twee keer een beeld van een sterk toegenomen transparantie van onze werkelijkheid, van de zichtbaarheid, nu de menselijke activiteit met een schok nagenoeg tot staan is gebracht. De schok van het nieuwe.
Met die stilstand worden de mensen overvallen door een heel grote onzekerheid. Het economisch maatschappelijk weefsel dreigt uit elkaar te worden gescheurd door maanden van gereduceerde activiteit. De dood loert schijnbaar achter elke ontmoeting. Mijn oudere vader en moeder zitten alleen en ik mag niet gaan bezoeken. Zullen de ziekenhuizen voldoende capaciteit hebben om ook mij te kunnen verzorgen mocht ik ziek worden? Zal ik sterven? Blijft mijn bedrijf overeind? Talloze vragen en ondanks de verhoogde zichtbaarheid geen zicht op de antwoorden. We voelen en zien of bedenken intense veranderingen maar we hebben er geen zicht op waar het heen gaat. Veel activiteiten worden in een ijltempo gevirtualiseerd, inclusief religieuze bijeenkomsten.
Er is het ervaren van rust in de atmosfeer, van openheid en transparantie. Bij deze zichtbaarheid lijken mensen – een deel van de mensen misschien – opnieuw de menselijkheid in hun medemensen te zien en zij geven daar, een veilige afstand houdend, ook uitdrukking aan. Ontmoetingen en gesprekjes tussen onbekenden gaan heel snel naar de kern van leven en mens zijn in het nu. Dat raakt mijn hart en doet een sprankelende hoop opborrelen. Een geloof dat het goed zal gaan. Dat al die mensen die nu plots lijken te zijn wakker geworden niet meer in slaap zullen vallen. Dat we nu zo duidelijk gezien hebben dat onze samenleving en manier van leven absurd en gevaarlijk en dom is. Dat we er niet om heen kunnen kijken dat de aarde ons mensen een optater heeft verkocht en de natuur nu, bij ons tijdelijke KO heel snel opveert.
Wat is de menselijkheid in ons? Ervaren we enkel de wederzijdse herkenning van leden van de soort onder bedreiging? Herkennen we ons onder overmacht lijdend bewustzijn in die andere mensen? Zien we de vreugde van de wederzijdse herkenning en de opening die er nu is geslagen? Een opening in mijn bewustzijn, in ons bewustzijn? Zijn we blij nieuwsgierig naar wat er door die barst in de hemel zou kunnen kiemen en groeien? De wereld op zijn kop… groeien gebeurt normaliter uit de aarde.
De omgekeerde boom met de gouden appels van de alchemisten. Takken en twijgjes die precies aangeven in welke richting de volgende stap genomen kan worden, mijn volgende stap. Die in volkomen vrijheid alleen door mij kan worden gezet. Doorstroomd door de levensenergieën van de alchemische boom. Ik ben verantwoordelijk voor die ene stap, ik ben verantwoordelijk voor het tot wasdom komen van de boom. Ik ben verantwoordelijk voor mijn menselijkheid.
Er blijft die andere mogelijkheid: we offeren onze levensenergie, hoog opgeladen door emoties, aan de scheppende reactor van ons denken en spinnen opnieuw kleverige draden om de barst in de hemel zo snel mogelijk opnieuw te dichten. Om niet, om nog niet vrij te moeten zijn en verantwoordelijk voor de eerstvolgende stap. Het met pur-gedachteschuim volspuiten van de barst in de eigen hemel van ons bewustzijn. Of niet. Daar doet niemand wat aan, alleen ikzelf. Dat ligt volkomen in mijn macht. Zelfs als die andere mensen de keuze voor snelle verduistering en dichting maken, zelfs als de collectiviteit die keuze zou maken. Die Gedanken sind frei!
Kijk heel scherp. Zie je nu nog de opening die ons geschonken wordt? Neem heel goed waar welke mogelijkheden je nu zien kan in en rond jezelf en zet de eerste stap. In vol vertrouwen. Omdat het de stap is die het leven jou met inzet van een geweldige crisis heeft doen zien. Jou en vele anderen. Je kan de beweger – het motief – leven noemen, of universum, of God, of het werkelijk levende in het collectieve menselijk onbewuste. Of beeldend: het vierkant van Saturnus – het oude gezag – op Uranus, de vrijheidsimpuls. De naam en het principe zijn niet zo belangrijk. Er is zinvolle beweging ingezet. Je kan de betekenis daarvan zien. Je kan meebewegen in een organische groei. Je groeit mee in het leven dat door een barst in de hemel in deze wereld ingroeit. Om vrucht te dragen. Gouden bewustzijnsappels.
Een tank is een zware bepantsering uit en tegen de angst van het vonkje leven en bewustzijn dat daarbinnen is. Ze wordt bewogen door een motor. Gestuurd door dat vonkje leven en bewustzijn, met hulp van enkele denkvermogenversterkers. Als jij de bepantsering hebt afgelegd sta je onder de open hemel. Zie je weer de bomen en het plein. Blijf je in vol vertrouwen staan. Er ís een barst in de hemel.
