Als je het begrip op je in laat werken, is het bijna grenzeloos. Verbondenheid met je partner, je kinderen, je familie, je vrienden, je medemensen, je huisdieren, je huis, je tuin, je stad, je land, je volk, je taal, je boeken, je spullen. Verbondenheid met je geboortegrond, met de geschiedenis, met je sterrenbeeld en met de sterren, met de astrologie. En ook verbondenheid met je lichaam, je organen, je cellen. Is er dan niets waar je je níet verbonden mee zou kunnen voelen? Je vijanden? De misdadigers waarover je in de krant leest? Het militaire bedrijf? De dogmatici die niet van hun oordeel af te brengen zijn?
Wat is het dan eigenlijk, verbondenheid? Als alles trilling is, zou je kunnen zeggen dat verbondenheid een overeenkomen van trilling is. Je vibreert op dezelfde golflengte, dezelfde toonhoogte, er zijn aanwijsbare overeenkomsten. Je voelt dat je erbij hoort. Dat is dan in het kleine en ook in het minder kleine, maar het grote, abstracties als de natuur, de aarde, de kosmos, ook daar kun je je mee verbonden voelen. Steeds meer mensen voelen die verbondenheid ook, gaan beseffen dat alles één is, alles van elkaar afhankelijk is, niet zonder elkaar kan. De wereld-waterhuishouding was een harmonische eenheid, maar is nu op drift geraakt door het menselijk ingrijpen van de afgelopen eeuwen. Duidelijk een gebrek aan gevoel van verbondenheid met de aarde en de natuur, zoals de oude indianenvolken dat nog hadden. Gebrek aan bewustzijn, kun je ook zeggen: dat wordt steeds duidelijker en door steeds meer mensen ook zo benoemd.
Om je bewust te worden van de verbondenheid van bijvoorbeeld bomen onderling, is er een heel informatief boek: Het verborgen leven van bomen door Peter Wohlleben. Wat ze voelen, hoe ze communiceren – ontdekkingen uit een onbekende wereld. Er gaat inderdaad een wereld voor je open. Best bijzonder dat we dit tot nu toe niet geweten hebben, laat staan er rekening mee gehouden hebben.
Hoe zouden wij, mensen, ons vibratieniveau zodanig kunnen optillen dat bewustwording van allerlei soorten verbondenheid een vanzelfsprekendheid wordt? Het gaat dan om inzicht, verheldering, toenemende gevoeligheid en een (innerlijk) weten waar tot nu toe geen belangstelling voor was. Het is net zoiets als astrologie: de samenhang ontdekken tussen ons mensen en de wereld buiten. En net zoals Wohlleben de samenwerking tussen bomen in het bos heeft ontdekt, ontdekken wij mensen langzamerhand de samenhang tussen natuur, mens en dier, tussen de organen in ons lichaam, tussen water en wind, tussen mens en wereld. Als je weet dat een kolonie wespen elke dag een kilo muggen voor ons weg-eet, zul je dat nest niet zo gauw zonder nadenken vernietigen. Het is maar een voorbeeld.
Besef van verbondenheid leidt tot verwondering en béwondering, verbazing hoe alles in elkaar grijpt. Je komt tot de conclusie dat er wel een scheppende kracht achter alles moet drijven, en je gaat begrijpen waarom de mensen dat principe door alle tijdperken van hun bestaan heen ‘God’ genoemd hebben. Het zou kunnen dat het verlies van het verbondenheidsgevoel te maken heeft met het afschaffen van de Godsidee, ja, er het gevolg van is. Vijfhonderd jaar geleden was God als zuurstof, onontbeerlijk, in welke vorm dan ook. Nu is God een optie geworden. De mens bepaalt het allemaal zelf wel, maar ziet de grote lijnen niet meer. Onderverdelen, scheiden, analyseren, het is het tegendeel van de verbondenheid bevorderen. Alles wordt in hokjes verdeeld. Neem alleen al de geneeskunde, je hebt een specialist voor dit en voor dat. Vaak weten ze niet van elkaar wat ze doen aan hetzelfde lichaam.
Er is één woord dat het ultieme verbondenheidsbesef weergeeft: alomtegenwoordigheidsbewustzijn.
Daar zijn we nog lang niet. Een begin is het besef: alles begrijpen is alles vergeven. Dat lijkt een schijnbaar hopeloze opgave. Alles begrijpen? Is dat mogelijk? Dat kunnen wij toch helemaal niet?
Toch is het alomtegenwoordigheidsbewustzijn de uiteindelijke bestemming van de menselijke ontwikkeling, als basis voor de terugkeer naar de eenheid. Als het verlangen groeit om dit te bereiken, in elk geval daarnaar te streven, dan is er een keuze: daarheen op weg gaan, dát als einddoel zien en daartoe de trilling, onze vibratie stelselmatig verhogen, zodanig dat we meer inzicht ontvangen, meer aandacht krijgen voor de verwondering, de bewondering. Het besef ontwikkelen van de eenheid die wij vormen als mensheid, met de natuur en met de aarde en dat wij daar onderdeel van zijn. In alle nederigheid, in overgave aan het hogere. Steeds meer vergeven omdat we steeds meer gaan begrijpen.
Het begint met stilte, met luisteren, waarnemen, observeren. Bij alles in het leven zoeken naar verbondenheid en naar verbinding met het hogere. Of misschien is de volgorde wel andersom. Naarmate we verbinding zoeken met het hogere, raken we meer doordrongen van de onderlinge verbondenheid, van het feit dat alles één is, dat de nadruk op de gescheidenheid ons alleen maar verder weg brengt van die eenheid. Verbondenheid zoeken is een vreugdevolle opgave, de weg naar bevrijding uit ons beperkte bewustzijn is de weg naar de eenheid.
