Naar deel 1
Het meisje heeft de verzoeken van de jongeman aangehoord en antwoordt dat hij om te beginnen een stuk land tussen het strand en de zee voor haar moet vinden. Dit onbestemde gebied kunnen we als symbool zien voor het besef van alles gedaan en gezien te hebben, met alleen nog de vraag ‘
Is that all there is?,
een vraag waarin een hunkering naar een uitkomst besloten ligt. Dat stuk land moet worden geploegd met een ramshoorn en vervolgens ingezaaid met één peperkorrel. De toestand van ervaringsvolheid, van ‘Is dat alles?’ is geen fase van wanhoop, integendeel, het is een overgangsfase. De mens die ervaringsvol is, kan tot het innerlijk besef komen dat dit niet de eindbestemming van het leven kan zijn, want diep in het hart klinkt een krachtige roep: de onvergankelijke kiem van de bestendige Liefde-kracht. Deze kracht blijkt steeds de aansporing tot zoeken te zijn geweest, waardoor de mens uiteindelijk in de havenplaats is aangekomen. Het feit dat er in Scarborough een bron opwelt, kunnen we zien als een bevestiging van de zekerheid dat de kracht van de oer-bron ons niet loslaat; wij worden er onafgebroken door vergezeld.
Maar er wordt wel activiteit van ons verwacht: de ramshoorn staat voor kracht en moed, en doorzettingsvermogen. Er moet worden geploegd in de bodem van ons eigen wezen, in ons eigen hart, de grond moet worden losgemaakt voor een nieuw zaad: slechts één peperkorrel. Een peperkorrel veroorzaakt een branderige smaak, en kunnen we zien als symbool dat we een proces aangaan; dat het geen kwestie is van ‘knopje om – klaar’, integendeel, de confrontatie met onze eigenschappen veroorzaakt een vurige loutering.
Dit proces levert soms pijnlijke inzichten, die we opdoen wanneer we onszelf in alle nuchterheid en eerlijkheid gaan waarnemen vanuit het hart.
Alleen met het hart kun je goed zien, zegt De kleine Prins.
Dan zien we niet alleen aspecten van onszelf om trots op te zijn, maar ook aspecten die ons niet bepaald sieren: hebzucht, leugenachtigheid, zucht tot manipuleren, jaloezie, agressie, angst, bij ieder in wisselende mate. Niets menselijks is ons vreemd.
Deze opbrengst van waarnemingen moet worden geoogst met een lederen sikkel en met een bundel heide worden opgebonden: met de hand – de lederen sikkel – d.w.z. in een totaal nieuw handelingsleven moeten we ons een pad banen door onze eigenschappen heen want deze vormen een barrière tussen ons diepst gelegen innerlijke Zelf – de kiem in ons hart – en onze naar buiten gerichte aandacht. De bunch of heather staat voor de eigenschap van de persoon om te lang in de eigen problemen te blijven hangen, en daar soms ook te veel over te praten.
Waar het hart van vol is, loopt de mond van over.
Het zich vastklampen aan wat we kennen geeft vaak een schijnzekerheid, die belemmerend werkt bij het zetten van een nieuwe stap. Deze fase komt ieder mens vroeg of laat in zichzelf tegen, in meerdere of mindere mate, en die mogen we, zoals alles, in alle nuchterheid en zonder oordeel waarnemen.
De oogst van al onze inzichten moet worden losgeslagen tegen een muur en er mag geen korrel verloren gaan. Hiermee wordt een zeer cryptische maar duidelijke aanwijzing gegeven: als we de nuchterheid en eerlijkheid kunnen opbrengen onszelf te zien in al onze schijnzekerheden en beperkingen, worden de muren tussen ons diepste innerlijke Zelf en onze persoon stelselmatig afgebroken, waardoor de persoon weer werkelijk kan worden wat in diepste zin de bedoeling is: de per-soon gaat meer en meer ‘per-sonare’, dat is fungeren als een instrument, als een klankvat dat door laat klinken wat er in de kosmos aan oer-trillingen vibreert.
Na al deze arbeid krijgt ‘hij’ van ‘haar’ zijn gewenste batisten shirt, ook wel ‘het gewaad zonder naad’ genoemd. En de mooiste belofte aan elkaar is dat zij na al deze werken weer elkaars ware geliefden zullen zijn: het mannelijke en het vrouwelijke in ons gaan weer met elkaar samenwerken zoals in het oorspronkelijke mens-zijn bedoeld is. Dat hier twee aspecten van onze persoonlijkheid worden aangesproken, wordt nog eens bevestigd door het feit dat de jongen steeds spreekt van ‘a true love of mine’, terwijl het meisje spreekt van ‘lover’, een woord dat we minder met een abstractie of kracht (love) associëren maar meer met een aspect daarvan: het actieve, in de Liefdekracht handelende vermogen van de persoon.
En als opvallende verbindingsdraad komt in elk couplet dezelfde tweede regel terug:
Parsley, sage, rosemary and thyme [1],
vier versterkende kruiden bij het gaan van het Pad van bevrijding uit de tijdruimtelijk gebonden materie. Wanneer we ons richten op de onpersoonlijke, boven-persoonlijke liefde, kunnen we namelijk ook een diepere betekenis van het gebruik van deze kruiden ontdekken.
Peterselie is zeer rijk aan vitamine C en daarmee een ‘overlevingskruid’; de naam bevat bovendien in het eerste deel een verwijzing naar petros, het Griekse woord voor rots. Salie, Latijnse naam salvia, betekent ‘redder’, waarbij opgemerkt kan worden dat de Engelse naam sage overeenkomt met het Franse sage, dat wijs betekent. Rozemarijn, Latijnse naam rosmarinus, is een plant met versterkende eigenschappen en de naam is etymologisch terug te herleiden tot dauw (ros) van de zee (marinus), of tot roos van de zee. Tijm is eveneens een versterkend kruid, vooral voor de longen, en verwijst via zijn Latijnse naam thymus naar de thymus-klier in ons eigen lichaam, die een belangrijke rol speelt bij de innerlijke alchemie die gaat plaatsvinden bij de leerling op het Pad. De laatste drie kruiden zijn alle zonnekruiden, in staat tot het omzetten van grote hoeveelheden zonlicht in krachtige plantensappen en oliën. Samen met de ‘rots-kracht’ peterselie geven ze kracht en moed voor het gaan in een nieuwe richting, en voor het volhouden in die richting[2].
Deze kennis bezaten ook de stichters van de Geestesschool van het Gouden Rozenkruis, Jan van Rijckenborgh en Catharose de Petri [3]. Toen op het conferentieoord Renova in Bilthoven een kruidentuin werd aangelegd, werden daar twaalf vakken met genezende kruiden opgenomen waar onder andere salie, rozemarijn en tijm werden geplant.
De kracht van een tekst als deze is gelegen in de interpretatiemogelijkheden die erin verborgen zijn, en die meegroeien met het toenemende bewustzijn van de lezer/luisteraar. We worden niet aan ons lot overgelaten. Talloze teksten met dit onderwerp zijn er in alle talen te vinden in de vorm van sproken, sagen en liedteksten, die de mensheid al eeuwenlang lang begeleiden bij haar gang door tijd, ruimte en materie. Zij verhalen ons van liefde, hoop en bevrijding. Wanneer we ervoor kiezen ons naar binnen te keren en ons toe te wenden tot wat diep ons hart verborgen ligt, vinden we een enorme krachtbron die erop wacht ons te gaan leiden:
Re-member me to the one who lives there:
maak mij weer lid, deelgenoot van diegene die daar woont, want die was eens mijn ware liefde
She once was a true love of mine.
Wanneer we dat doen, worden er taken aan ons opgedragen die ogenschijnlijk onuitvoerbaar zijn, maar die in de kracht van dat andere, de Andere in ons, op abstract maar essentieel niveau in ons voltrokken gaan worden, gevoed door die ene onpersoonlijke krachtbron, die de Liefde is. Als die reis wordt aangevangen, ontstaat er ruimte voor het ware feest waartoe wij allen vroeg of laat geroepen worden: het feest van de hereniging met de Andere in ons, die als een kleine zaadkorrel op ons wacht in het diepste diep van ons eigen hart.
[1] Why does the song Scarborough Fair say ‘Parsley, Sage, Rosemary, and Thyme’?
[2] Op de website van infotainment wordt gesteld: When combined, the herbs also have a spiritual symbolism to give lovers strength to endure being separated from each other.
[3] J. van Rijckenborgh en Catharose de Petri , Het levende woord, o.a. hoofdstuk 37 Transfiguratie in de tijd van het einde, en hoofdstuk 38 Het vuur van de Heilige Geest.
