Het schijnt dat momenteel iets minuscuuls, voor het blote oog onzichtbaars, de maatschappij heeft veranderd – op een vervaarlijke, verbijsterende manier. Het brengt iedereen, in ieder land, in een situatie die ongekend is, tenminste in de afgelopen honderd jaar. We worstelen om het te begrijpen, ermee om te kunnen gaan, mee te gaan in de vele en drastische veranderingen die van ons worden gevraagd. Er is een enorme variëteit aan reacties op alle niveaus – enkelen schikken zich relatief gemakkelijk, enkelen overlijden, maar voor de meeste mensen betekent het een strijd, een heel moeilijke en afwijkende periode. We worden op velerlei wijze gedwongen los te laten wat niet alleen amusement voor ons betekende, aantrekkelijke dingen, maar ook de bronnen voor onze binding aan de aarde. Kortom, we worden losgeschud, vrijgeschokt.
In fysiek opzicht heeft dat een hele reeks gevolgen in de vorm van lichamelijke en psychische symptomen en misschien zou het coronavirus daar een uiting van kunnen zijn. Vanuit een aardgerichte bewustzijnsstaat kunnen deze krachten immers in hoge mate als iets buitenaards worden beschouwd, als een onzichtbare dreiging waar ons lichaam, ons immuunsysteem, op reageert. De huidige reeks van symptomen kunnen duiden op een immuunreactie – we ademen iets vreemds in, we absorberen iets ongeziens, iets ontastbaars. Het wekt angst in al zijn vormen, menselijk-dierlijke ‘vecht-of-vlucht’-reacties. Maar vluchten kan niet meer! Het verlamt al onze panische druk-te, al onze uiterlijke, obsessieve bezigheden.
Gezien vanuit een individueel aards perspectief, ervaren we de behoefte om een schuldige te vinden voor deze doorgaande rampspoed, een zondebok. Iets wat we kunnen vaststellen, benoemen, bestrijden en ‘genezen’. Om ons – in onze hulpeloosheid – overwinnaar te voelen. Vanuit datzelfde perspectief kun je je afvragen: is dat niet wat nu massaal aan het gebeuren is in de mensheid? Juist op dit moment? We blijken niet in staat om dit virus met onze zintuigen helemaal waar te nemen, maar we hebben een ‘oorzaak’ vastgesteld en we doen ons best om een remedie te vinden. Maar zijn we in staat om te zien wat er nog meer gebeurt, kunnen we boven onze aanvankelijke angst uit kijken? En is het coronavirus nog op een andere manier betrokken in dit proces? Misschien zullen we het nooit weten maar we komen tot rust, we zijn bezig om de dingen op een andere manier te beschouwen. Als wij veranderen, verandert de wereld. Krijgen we niet de mogelijkheid aangeboden om stil te staan en naar binnen te schouwen? Dan blijft er nog slechts één vraag: gaan we dat doen?
