De beleving van het innerlijke Licht is een blijdschap die niet te vergelijken is met welke andere gevoelswerkzaamheid dan ook.
Het is ook innerlijk zonder uiterlijke vorm. Zoiets als verliefd op de liefde zelf.
Maar deze beleving kan me ook wakker schudden. De realiteit, de werkelijkheid om me heen? Is er geen scherp contrast?
Het komt me voor dat ik als in een soort bubbel leef. Gaat het met mij redelijk goed, met bijvoorbeeld huisje- boompje-beestje, dan kan ik een soort tevredenheid over me heen krijgen.
Deze wordt ernstig verstoord als me iets overkomt. Of mijn kind, dat kan me helemaal onderuit halen. En dan de vraag: het kind van de buren dan? Ik kom tegen dat het met anderen helemaal niet zo goed gaat. Ze maken van alles mee. Met ziektes, nare emotionele toestanden. En verder. Wat is dit voor een wereld? En wat ik bijvoorbeeld lees over Oekraïne of Gaza? Als ik dat op me in laat werken kan ik het gevoel krijgen: als ik dit zou meemaken zou ik dan in staat zijn de gerichtheid op het andere vol te houden, kan ik dan de Liefde nog vasthouden? Angst natuurlijk. Ook egocentrisch. Dit is verwarrend. Maar als ik nu goed luister naar die innerlijke stem die spreekt van de liefde? Kan ik de beleving van dit contrast meenemen de diepte in ? Van een bezinning?
Dan komt de volgende vraag naar boven: heb ik eigenlijk wel het recht om gelukkig te zijn als een ander dat niet is?
Het Licht veroorzaakt deze aanklacht. Het contrast scherpt aan. Het is ook een soort ontmaskering van mijn ik-wezen. Door werkzaamheid van het Licht kan ik het aanzien. Kan ik het verdragen bewust te worden van de werkelijkheid. Kan ik de ontsluierde werkelijkheid verdragen.
Kan ik nu uit de bubbel stappen zonder de Liefde los te laten? In het verlangen van de Liefde blijven staan en uit de bubbel van mijn ik stappen en de werkelijkheid omarmen met die liefde? Het boven en beneden verbinden? Dit kan ik niet zelf, hierin verdwijnt, verdampt mijn zelf. Alleen de Liefde zelf kan dat. Alleen God kan dat, doet dat. Zo begrijp ik het plan. Ik kan een onderdeel zijn van dat plan. Medewerker zijn. En dat verlangen groeit, zwelt aan tot een orkaan. Zo kunnen de volgende woorden uit de Bergrede gaan spreken.
Zalig zijn die treuren. Zalig zijn die hongeren en dorsten naar gerechtigheid.
Zalig zíjn, niet wórden. Innerlijke vervulling, hoe wonderlijk! Door het lijden te aanvaarden, door het leed op je te nemen, door het openbreken van die zelfgenoegzame bubbel. Meewerken aan het geluk en welzijn van de gehele mensheid. Mee te mogen helpen aan het plan van een hogere orde en intelligentie, die weet hoe ieder mens geholpen moet worden. Gewaarwording van het volmaakte zijn. Gewaarwording van het: ‘Uw wil geschiede’. En: ‘het is volbracht‘. Als innerlijke beleving. Een eeuwig ‘zalig zijn’.
