De een
Met de een begint de schepping, uit de een komt de wereld voort. Een is de eerste energie impuls, de eerste straal die uit de oergrond, de leegte uitbreekt. De een symboliseert de wil van de Vader en komt overeen met de oertoon, het eerste scheppende woord, waaruit de gehele schepping zich ontvouwt en zich openbaart.
Het begin komt uit de tijdloze oerverborgenheid naar voren als een vormloze vonk. In de Zohar, het boek van de kabbala lezen we:
Hij was niet wit, niet zwart, niet rood of groen, noch bezat hij enige andere kleur. Pas toen hij ruimte innam en uitzette, bracht hij kleuren tevoorschijn, en helemaal in het innerlijk van de vonk brak een bron open, waaruit de kleuren uitstroomden op al het lagere.
Uit de een komen alle getallen voort, in haar zijn zij besloten, door haar worden zij omvat. De Daodejing, het Chinese wijsheidsboek van Laozi zegt:
Uit Dao ontstaat een, een brengt twee voort, twee brengt drie voort, uit drie ontstaan de tienduizend dingen.
De een staat voor de kwaliteit van de eenheid, de ongedeeldheid. Tegelijk vertegenwoordigt zij het inzicht. Inzicht betekent in staat te zijn achter de veelheid in de wereld de eenheid van alle dingen te schouwen. Daaruit blijkt dat het begrijpen van de een, en de terugkeer naar de een, de belangrijkste en zowel de eerste als de laatste stap is die de mens kan nemen. Hier vindt hij zijn hoogste doel en de zin van zijn bestaan.
Eenheid toont zich aan onze geest op twee manieren: zowel geestelijk als stoffelijk, zowel verborgen als openlijk. Materie is in haar uitgebreidheid net zo onmeetbaar als de ruimte. Zichtbaar wordt zij alleen in de verschillende combinaties en samenstellingen.
Iets dergelijks geldt voor het licht. Als er geen donker bestond, zou het licht niet zichtbaar zijn. Als er geen licht was, zou de duisternis vormloos en niet waarneembaar zijn. Ook het goede kan men alleen maar als zodanig ervaren als het kwade ook bestaat.
De een draagt dus de mogelijkheid van de twee in zich, in haar zijn twee polen besloten. Met behulp van de polariteit, de paren van tegenstellingen, wordt het pas mogelijk iets duidelijk te maken.
De twee
In Genesis staat:
En hij scheidde het Licht van de duisternis, en noemde het Licht dag, en de duisternis nacht.
De twee is uitdrukking van het verschijnen van de wereld in het bewustzijn van de al-ene. De vorm waarin en de manier waarop de wereld verschijnt, zijn die van polariteit en veelvoud. Het leven speelt zich af tussen tegenstellingen (licht en donker, warm en koud, hard en zacht, plus en min, noord- en zuidpool, liefde en haat…) en handhaaft zich door het evenwicht. In de oostelijke wijsheid wordt dit door het yin-yang symbool weergegeven.
Hoewel de beide polen tegengesteld zijn, zijn ze altijd twee zijden van het ene zijn. Hun eenheid ligt in hun oorsprong. De oerimpuls van de schepping bestaat dus in de deling of polarisering van de een. Het uit elkaar drijven van de beide polen van de eenheid roept spanning, beweging en daarmee leven op. Want in hun gescheiden zijn streven de polen weer naar vereniging. Het ene wil zich weer manifesteren. Door de duale verschijningsvormen van de geschapen wereld ontstaan kracht en beweging. Gedachten, dingen en trillingen bewegen zich in twee richtingen: of uit elkaar, of in de richting van de vereniging in de oorsprong. Zo werken in het universum twee oerkrachten, enerzijds die van de polarisering en differentiëring, en anderzijds die van de vereniging met als gevolg een nieuwe schepping. Dat geldt voor de gehele natuur en ook voor de ziel van de mens.
In de ons zo bekende uitwisseling tussen de mannelijke en de vrouwelijke polariteit kunnen we leren het wezenlijke en ware te onderscheiden van het uiterlijke en vergankelijke. Zij leert ons twijfel (Zweifel), twee-dracht, en vertwijfeling te overwinnen, los te laten en de beide polen opnieuw in de hogere eenheid in te voegen. In twijfel zit dezelfde stam als in twee (zwei). De heks in Goethes Faust zegt:
Maak tien uit een,
en laat twee gaan,
en maak drie ook gelijk,
dan ben je rijk
…
‘Laat twee gaan’… daar willen we het nu over hebben.
De drie
De spanning tussen de een en de twee, en ook de spanning binnen de twee tussen mannelijk en vrouwelijk, boven en onder, goed en kwaad… wordt door de drie tot een oplossing gebracht. De drie is het principe van de beweging, de dynamiek, van evenwicht herstellen en van de verbinding, het is het getal van het terugvinden en van de terugkeer, van het overwinnen van de tegenstellingen.
Daarom stellen de Chinezen haar gelijk aan Dao. Dao is zowel de een als de drie, Dao omvat beide polen, houdt yin en yang in zich en is in beide besloten.
In de christelijke terminologie: de Vader en de Moeder (de vader-moeder!) brengen de Zoon voort, die het bewustzijn en het Licht openbaart.
Teruggebracht naar het dagelijks leven betekent het dat iemand de spanning tussen twee polen alleen kan oplossen, als hij zich niet verliest in de dualistische beperkingen. Ons wordt aangeraden als het ware een standpunt van bovenaf te kiezen en een ander niveau van beschouwen in te nemen. Het symbool van dit bewustworden is de gelijkzijdige driehoek.
Een zijde ligt tegenover de punt die in de richting van een hoger, transcendent doel wijst. De gelijkzijdige driehoek is de enige geometrische vorm die niet bewogen kan worden. Men kan hem niet laten rollen. Daarmee symboliseert de driehoek een stabiliteit en kracht die door geen enkele andere veelhoek bereikt kan worden.
De drie leidt een geboorte in, waaruit een nieuwe dimensie, een nieuw niveau van beschouwen ontstaat. In veel religies is de hoogste schepper drievoudig: in de christelijke traditie als Vader, Zoon en Heilige Geest, in de Indische als Brahma, Vishnu en Shiva. Opwakend uit de paradijselijke, maar nog onbewuste oertoestand van de eenheid, moeten we de wereld van de tweeheid en van de illusie doortrekken, om in de drie tot een nieuwe, en ditmaal bewuste eenheid met de geest op te stijgen.
De danspas een-twee-drie, een-twee-drie laat het fundamentele patroon van de ontwikkelingsweg zien, dat zich in het grote en in het kleine, in de totale schepping en in het persoonlijke, individuele, in alle wordingsfasen weerspiegelt: geboren uit de eenheid, gaat de ziel door scheiding, twijfel en crises heen, om tot inzicht en groei te komen en zo de weg naar de eenheid terug te vinden. Steeds volgt na een bereikte eenheid een nieuwe polarisering om ons door middel van nieuwe thematiek weer voor een nieuwe opgave, een nieuwe bewustzijnstrede te plaatsen
Dit principe zorgt ervoor dat niets verloren gaat, dat het bestaan zich niet in de polariteit laat vernietigen, maar steeds op weg blijft naar een hoger zijn, waarin dan ervaring, liefde en een hoger bewustzijn besloten liggen. Voorwaarde hiervoor is dat we de uitdaging aannemen en doorleven. In de mate waarin het bewustzijn groeit, groeit ook ons ziele principe.
Source: Michael Stelzner, Die Weltformel der Unsterblichkeit, 1996
