We leefden op het platteland. Ik moet vijf, misschien zes jaar oud geweest zijn. Mijn ouders bezaten een van de drie lokale pubs die ons dorp rijk was. Ze hadden het altijd erg druk en zo bijna nooit tijd voor mij. Ik was een stil en dromerig kind, vaak ongelukkig, niet helemaal wat ze misschien voor ogen hadden gehad.
Op een keer, tijdens de winter, werd ik heel vroeg wakker en keek ik uit het raam, verheugd bij het zien van de eerste vers gevallen sneeuw. Ik kon nauwelijks wachten om naar buiten te rennen, tot aan de verste rand van onze tuin. Waar ik bij de eerste schemering van de dageraad de witte velden en bossen kon overzien. Ongerept, als betoverd, lag het besneeuwde landschap er bij, gehuld in een gewijde stilte. Spontaan greep ik naar mijn mondharmonica en speelde het eerste deuntje dat bij me opkwam. Het klonk in de heldere winterstilte als een zilveren sculptuur. Zo was ik was overweldigd door de schoonheid van het moment, dat mijn hart op springen stond. Toen viel dezelfde stilte weer over alles. Ik werd overvallen door een immens geluksgevoel, alsof het hele universum om me heen gewikkeld was, voor me lag in zijn grootse verhevenheid, ver voorbij de begrenzingen van deze wereld. Diep in mij verlangde iets ernaar in deze oneindigheid te kunnen kijken omdat ik voelde dat ze een geheim inhield. Ook al kon ik niet bevatten wat de betekenis van dit alles was. Mijn brein dreigde te exploderen onder de immense druk van het moment. …
En ineens schoot een eenzame gedachte mijn kinderlijke geest te binnen. Zou de mensheid (inclusief ikzelf) niet zo ongelukkig zijn en de hele wereld zo ellendig was simpelweg omdat de mensen (mezelf opnieuw niet uitgezonderd) niet weten wat er achter dit alles zit? Omdat ze het geheim van de eeuwigheid niet meer kennen? Plotseling begreep ik en voelde me heel verwant met al diegenen die ernaar verlangden om gelukkig te zijn, maar daarvoor – zonder dat zelfs maar te beseffen – op heel verkeerde plaatsen zochten.
Ik herinner me nog dat ik mijn ouders wilde vertellen over wat ik had ontdekt, maar ze in het geheel niet wisten wat ervan te denken en dat het hen niet eens belangrijk leek. Later, terwijl ik opgroeide en ouder werd trok die ervaring zich diep in de nissen van mijn onderbewuste terug. Vandaag geloof ik dat het iets uit een ver verleden was dat me riep en me probeerde een weg te wijzen. Doch nog veel later en ondertussen volwassen geworden, hoorde ik het weer en begon gedreven te zoeken naar de zin van mijn leven.
Nu ben ik bijna alles over mijn vroege jeugd vergeten, mogelijk heb ik het allemaal verdrongen. Maar als ik aan dit ene moment terugdenk, kan ik nog steeds de heiligheid ervan duidelijk voelen. Ik ben tot het inzicht gekomen dat wij mensen ongelooflijke hoeveelheden energie ontwikkelen, hevige pijn en verdriet verdragen, heel veel hoop, liefde en toewijding investeren om iets goeds te creëren en vervulling te vinden – en toch ze keer op keer falen, vaak door het tegelijk teweegbrengen van ellende, vernietiging, verdriet en wanhoop. Simpelweg omdat we niet weten wie of wat de centrale drijfveer van alles is, niet van deze wereld, wachtend in de stilte van de eeuwigheid.
Dat is waarom, geloof ik, we allen opgeroepen worden om daarnaar op zoek te gaan.
