In de film ‘Interstellar’, uit 2014, wordt het verhaal verteld van een toekomst waarin de aarde door uitputting nagenoeg onbewoonbaar is geworden voor mensen.
Een groep astronauten gaat om die reden op zoek naar een andere bewoonbare planeet. In een dialoog waarin de verdere koers van het ruimteschip moet worden bepaald, staan enkele van de astronauten wat hun opvattingen betreft tegenover elkaar. Een onderdeel van de discussie is de betekenis van het fenomeen liefde.
Podcast
Het eerste personage is van mening dat liefde voornamelijk een voortvloeisel is uit het evolutionaire verloop van de mens, doordat het aangaan van sociale bindingen de overlevingskans vergroot. Een stam heeft nu eenmaal meer kans om te overleven dan een individu. Het andere personage brengt daar tegenin dat liefde niet door mensen is uitgevonden en meer betekenis heeft dan alleen evolutionair nut. Zij merkt op:
Misschien betekent het meer dan dat, is het iets dat we nog niet kunnen begrijpen. Misschien is het een aanwijzing die duidt op het bestaan van een hogere dimensie die we niet bewust kunnen waarnemen. Liefde is het enige dat we kunnen waarnemen dat de dimensies van tijd en ruimte overstijgt. Misschien moeten we op die kracht vertrouwen, ook als we het niet kunnen begrijpen.
De dialoog zet me aan het denken; blijkbaar zijn er verschillende opvattingen over liefde mogelijk, of misschien zijn er zelfs meerdere soorten liefde. Hoewel het eerstgenoemde personage liefde enkel als een biologische functie ziet, lijkt het tweede personage liefde op te vatten als een grotere universele kracht die “de dimensies van tijd en ruimte overstijgt”. Het vervolg – “misschien moeten we op die kracht vertrouwen, ook als we het niet kunnen begrijpen” – roept de associatie op dat deze kracht een eigen wijsheid heeft, en in die wijsheid ook een plan, een richting en een doel kent.
Van nature heeft de mens behoefte aan verbinding met anderen en de wereld om zich heen. En in de verbinding met anderen, is de mens tot grootse dingen in staat. Wat heeft de mensheid een scheppingskracht als zij samenwerkt, en wat een vernietigingskracht als zij tegen zichzelf strijdt. In de concrete werkelijkheid is dit bijvoorbeeld zichtbaar in aan de ene kant de immense vernietigingen door oorlog, en aan de andere kant – wanneer mensen samenwerken – een orkest dat in het uitvoeren van een symfonie als één geheel in schoonheid samenvalt. Een schepping van mensen die gelijk gericht zijn in bijvoorbeeld het maken van muziek, kan een tipje van de sluier van de eenheid oplichten. Toch moet deze eenheidservaring ook weer wegebben, omdat zij gebonden is aan de wetten van onze wereld die voortdurend in verandering is, en waar niets blijvend is.
In de Lichtwereld is onvergankelijke Eenheid wel bestaanbaar, omdat dit veld niet gebonden is aan de wetten van onze dualistische wereld zoals wij die kennen. In Logion 22b van het Thomas-evangelie wordt deze Lichtwereld ‘het Koninkrijk’ genoemd:
Wanneer jullie de twee één maken en wanneer jullie dat wat binnen in je is maken als dat wat buiten je is, en dat wat buiten je is maken als wat in je is en wat boven is als wat beneden is, en wanneer jullie het mannelijke en het vrouwelijke één maken, zodat het mannelijke niet meer mannelijk is en het vrouwelijke niet meer vrouwelijk, en wanneer jullie nieuwe ogen, een nieuwe hand, een nieuwe voet en een nieuwe gedaante aannemen, dan zullen jullie binnengaan in het Koninkrijk.
Het bewust worden van de Eenheid, het ‘binnengaan in het Koninkrijk’ verandert ons en heeft ook een positieve uitwerking op onze verbinding met de wereld om ons heen. Want wat heeft het voor zin om muren op te werpen of een ander te beschuldigen, wanneer je weet dat je in diepste wezen die ander bént? Als één mens door het Licht wordt aangeraakt, verandert het bewustzijn van de mensheid als geheel mee, doordat we allemaal met onzichtbare draden met elkaar verbonden zijn. Deze onzichtbare draden komen samen in de Ene Liefde, die in het hart van ieder mens wacht om te worden gevonden.
